Select Page

Een gruwelijke geschiedenis

Een gruwelijke geschiedenis

Gisteren had in de districten Deurne, Borgerhout, Antwerpen en Berchem de activiteit ‘Open huizen’ plaats. De activiteit is een soort van herdenking voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. In huizen die even de deuren openzetten, diepten vertellers verhalen op over slachtoffers van vervolging en geweld van het naziregime.

In de Bouwhandelstraat had Cath Joos de tafel aan de kant geschoven en een aantal stoelen bijgezet. Ze had Melvyn Fishel uitgenodigd om het verhaal van zijn grootouders te vertellen. Maar eerst gaf ze nog een korte inleiding. Joos: “Sinds een zestal maanden werken we met de Theatergarage aan het project Littekens. Dit bracht ons bij de Shoaz (Holocaust) die in onze buurt lelijk heeft huisgehouden. Mensen die hier al jaar en dag woonden, werden plots gedeporteerd en naar Auschwitz gevoerd. Daarom willen wij met de Theatergarage een kenniscentrum zijn over deze gebeurtenissen. We willen eveneens struikelstenen aanbrengen en een collectieve herinneringsplek aanbrengen. Tenslotte willen we een website, een boek en een wandeling produceren.”

Rechtstreeks naar een vernietigingskamp gevoerd

Dan was het de beurt aan Melvyn Fishel. Zijn grootouders, Mendel Fishel en Emily Black, woonden met hun drie kinderen Leonard, zijn vader, Leon en Bernard in de De Leescorfstraat. Fishel: “Toen WOII uitbrak probeert de familie nog te vluchten. Dat is hen niet gelukt. Op een ochtend in 1940 worden de oudste broers, die in Groot-Brittannië waren geboren en de Britse nationaliteit bezitten, opgepakt en naar een civiel interneringskamp in Tost bij Gleiwitz (nu Gliwice in Polen) gestuurd waar ze met andere Britse onderdanen de oorlog zullen uitzitten. Ze kunnen brieven schrijven en zelfs pakjes ontvangen. Mendel en zijn vrouw Emily worden in 1942 verplicht zich aan te melden in de Dossinkazerne, zogezegd om te worden tewerkgesteld. Maar ze worden rechtstreeks naar Auschwitz gevoerd en enkele dagen later vermoord. De jongste broer moet op zijn beurt als dwangarbeider gaan werken aan de Atlantische verdedigingsmuur (Atlantikwall) in Frankrijk. Maar ook hij wordt in de loop van dat zelfde jaar gedeporteerd en vermoord.”

Slechts enkelen ontsnapten aan de gruwel

Ook de familie langs zijn moederskant krijgt af te rekenen met de terreur. Zijn grootvader Max Brunner dreigt eveneens te worden gedeporteerd naar Auschwitz maar zijn vrouw kan aantonen dat Max in zijn jonge jaren nog in het leger van het Oostenrijks-Hongaars keizerrijk heeft gevochten. Daar moeten de Duitsers even over nadenken. Later wordt hij  toch weggevoerd, maar naar Buchenwald waar hij de oorlog overleeft. Fishel: “De zus van mijn grootvader, mijn groottante Rachel wordt samen met haar man en twee dochters gedeporteerd, haar twee zoontjes worden echter dank zij de tussenkomst van iemand die haar kent, naar een weeshuis overgebracht. Enkel Rachel en haar twee jongens overleven de gruwel. De andere zuster van grootvader Max, groottante Esther kan onderduiken maar haar man wordt helaas opgepakt.” Melvyn Fishel besluit zijn indringend verhaal: “Van mijn naaste familie zijn er slechts enkelen, waaronder mijn moeder Dora Brunner, die uit de klauwen van de nazi-bezetter zijn kunnen blijven. Zij wisselden vaak van onderduikadres en ook van identiteit. Opmerkelijk is wel dat ze veiliger waren toen ze zich in Wallonië verscholen.”

Foto: (vlnr) Melvin Fishel en Cath Joos

About The Author

mm

Wilfried Defillet schrijft al jaren als freelance-journalist en was o.a. correspondent van GvA voor het district Deurne. Hij werkt mee aan buurtbladen zoals 't Vliegerke en Borgerblad

Leave a reply

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *