Select Page

Uit de nieuwskeuken van Seven: zeven sterren

Uit de nieuwskeuken van Seven: zeven sterren

Beste lezers,

Ik beken schuld. Jullie hebben mij een paar weken moeten missen maar ontpoppen als vlinder vraagt tijd. En kijk nu, enkele weken later vond een kindje zijn weg naar de wereld, vierde een  over-de-plas-koningin feest en heb ik de inktpot opnieuw gevuld met columninkt.

Op zoek naar een onderwerp dacht ik het eerst te hebben over code geel, oranje of rood als de aarde blijft opwarmen tegen het tempo dat weervrouw Jill vooropstelt.

Wat ook had gekund was het te hebben over corona, nog steeds om de hoek loerend als een jachtluipaard, geduldig wachtend -in camouflagekleuren en tong uit de bek- tot de herfst er aankomt om dan dodelijk toe te slaan.

Ik kon het ook hebben over de zomerse temperaturen.

Over hoe melkwitte lichaamsdelen die zich vruchteloos proberen te verbergen in de schaduw terwijl in zowat alle televisiejournaals de ‘ankers’ waarschuwen met zinnen zoals: “ Blijf binnen, beweeg zo weinig mogelijk of als je toch naar buiten gaat je best smeer alsof je leven er van afhangt.”

Het wordt zomer, punt.

De zon gaat een portie vitaminen injecteren en iedereen overgieten met plezier in ’t leven. Kreeftrode borsten op het strand, opzwepende muziek en afgeladen volle coctailbars.

Maar neen, over deze onderwerpen wil ik het vandaag niet hebben.

Alle dagen zijn niet gelijk, zegt mijn buurvrouw. Ze heeft gelijk. Het cynisme zit hem in een klein hoekje.

Ik snap haar.

Ik merkte het afgelopen week nog. Die ochtend moest ik -deels bewust- denken aan een oude hit van Johnny Henri Terwingen, better known as John Terra.

Het was 1973.

John had te kampen met een persoonlijke liefdesrollercoaster (denk ik) toen hij het liedje “Iemand heeft je pijn gedaan” schreef. Achterhalen waar een zanger zijn teksten produceert is moeilijk maar ik verdenk ‘den Terra’ ervan dat hij dit nummer schreef ergens aan de kust.

Tussen duinen en polders.

Onbespied in zijn eigen eenzaamheid met wat vellen papier en een viltstift turend naar het meeuwenspel.

Het zou zomaar kunnen.

Artiesten en schrijvers hebben dat in zich. Geraakt door een situatie teksten maken die een leven lang bijblijven.

De pijn vereeuwigd op papier.

Voor de toehoorder of lezer(es) een soort Assepoesterstory, een soort bede om gehoord en begrepen te worden zoals in “wie ’t schoentje past, trekt het aan”.

In wezen draait het allemaal om de verbinding en de deelzaamheid van dingen. Maar de chefkoks (m/vr) die deze beide ingrediënten goed en correct gemengd krijgen tot een heerlijk gerecht zijn dun gezaaid. Of zoals Goossens en Herman, Peter en Sergio het stellen: een eerlijk gerecht!

Het getuigt overigens van moed om na het verorberen een analyse te maken. Het vergt veel van een mens om te zeggen: “ik had geen honger maar ik heb toch maar gegeten en ’t smaakte niet”.

Zoiets communiceren krijgt van mij het label: 7 stars!

Maar goed.

Niets is evident in ’t leven, zegt mijn buurvrouw. Je kan enkel hopen zegt ze er snel bij. En iedereen weet: hoop doet leven.

Eigenlijk had ik vandaag, tot slot van, nog een lans willen breken voor alle leraars (m/vr) maar dat is voer voor volgende week.

Ik nip aan mijn koffie, schraap de hoop bijeen en hou mijn bordje “7 stars” klaar. Of ik het zal omhoog steken zoals in “ranking the stars” weet ik niet.

Maar waar hoop is, is leven.

Graag tot meer lees volgende week. 

Seven.

About The Author

mm

Wilfried Defillet schrijft al jaren als freelance-journalist en was o.a. correspondent van GvA voor het district Deurne. Hij werkt mee aan buurtbladen zoals 't Vliegerke en Borgerblad

Leave a reply

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *