Uit de nieuwskeuken van Seven: de schoonheid van liefde

Beste lezers,

De ochtend gooit langzaam zijn grijze mantel van zich af. Eigenlijk heb ik dat de afgelopen twee weken ook gedaan. Figuurlijk dan toch terwijl ik mezelf wat rust kocht. Maar kijk, de letterbak goochelt alweer met letters en de poëzie bloeit nu de lente wandelt achter de wolken terwijl op het bankje de filosoof -gevangen in gedachten- voor zich uit zit te staren. Weidevogels vliegen af en aan en scheren langs de muur van de oude boskapel, waar zwijgende stenen geheimen bewaren van passanten met wensen. Is dit een soort muur van schuld en boete, omkaderd in het bos waar wandelaars rust zoeken?

Ik nip aan een tas koffie en zie hoe de bosrand zich nog donker tekent terwijl de filosoof in stilte probeert van tranen bruisend water te maken. Langsheen het bospad -gegrind plat gelopen- wiegen klaprozen met zekere zachtheid. Hij houdt van deze stilte.

Regen, in kleine druppels, verfrist het groen en tovert regendiamantjes op het gras. Mieren blijven onverstoord hun nesten bouwen terwijl een koppel houtduiven salto’s oefenen.

Lieflijk tafereel.

Het is ochtend. De stad -never mine- in de mist ontwaakt. Buiten zie ik onbekende mensen -kleur verschillend- langzaam de straten vullen. Het aroma van mijn koffie vult de kamer. Ik nip zuinig alsof ik op deze manier Beekse bergen drink terwijl ik denk aan de voorbije nacht waarin ik je gezocht heb in mouwloos linnen.

Ik prevelde in ’t ijle over hoe breekbaar wij zijn.

In de spiegel praat ik tegen  mezelf over hoe ik nooit zal vergeten hoe jij mijn toekomst laat lachen van hoop. Hoe we samen oeveren in ware liefde te midden van woorden als teder en bekommerend  nachtegaalgefluit. In mijn hart bewaar ik je woorden, quatro in één stuk : “ik zie je graag”. Twaalf letters met grote betekenis. Vroege trillingen zwerven om mijn ziel heen. Mijn gemoed gaat crescendo de hoogte in, ik voel mij als het ware herboren , ontkurk een nieuwe fles moed en les mijn dorst. De koffie smaakt heerlijker, de “rosse” snapt het en knipoogt.

Ooit zullen we samen aan zee, koffie -traag doorgelopen- drinken en ontbijten zonder woorden.

Kuierend in de binnenstad verschalkt de dichter enkele terrasjesmensen. Het boek -onder zijn arm geklemd- draagt zinnen in zich mee. Woorden, aaneengeregen als een huid met zachte vingertoppen. Ribfluweel of satijn, momentum van even waarin honger vergeven wordt en geconsumeerd. In een klein steegje, één bank rijk, komt hij tot rust als hij op eenzame momenten haar vindt. De tijd staat stil. Zijn bruisende gevoelens hongeren.

De schoonheid van ware liefde is moeilijk onder woorden te brengen. Want hoe vertel je iemand dat haar gezicht steeds in je gedachten is en haar stem steeds in je oor. Of welk seizoen het was (’t was begin maart) dat je haar van haarzelf hebt gestolen? 

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.