Select Page

Uit de nieuwskeuken van Seven: Dagdromen

Uit de nieuwskeuken van Seven: Dagdromen

Beste lezers,
Zaterdagochtend. De stad ontwaakt. Ergens palmen marktkramers palmen pleinen in, de
school ligt er geruisloos en verlaten bij. Terwijl ik nip aan een eerste tas koffie probeer ik
mij kinderlijke indianenkreten te herinneren en speels speelplaatsgeluk dat escaleert. De
vakantie laat leraars feestbeesten worden terwijl leerlingen op kamp gaan.
En ik? Ik mijmer over hoe -in ’t leven van nu- ik soms genoeg heb aan een schicht of
beter nog aan rake zinnen die ’t hart beroeren.
De zomer laat nog even op zich wachten terwijl ik voel hoe een eerste zuchtje
ochtendwind schoorvoetend de nieuwe dag wat adem bezorgt.
Aan het hek -waar de jeugd van vroeger de eerste kussen gaf- klingelen felgekleurde
kraaltjes in de dromenvanger, daar waar de tand des tijds de fakkel heeft overgenomen.
De betovering waaiert de veertjes frivool heen en weer. Samen met “de rosse” wandel
ik in de tuin en vraag me af : “ Zal het leven mijn droom ooit toestaan?”
Ik dagdroom bij het eerste zachte morgenlicht.
In mijn droom betast ik heel behoedzaam de lijn van je gezicht terwijl mijn tedere
vingertoppen de contouren van je hoofd volgen. Jouw zachte ogen spreken zonder
woorden. Hoe graag streel ik je voorhoofd, neus, wangen en lippen als vormen zij de
sleutels tot onze gezamenlijke hartkamers.
Zal het leven buiten mijn droom dit ooit toestaan?
Het ritme van onze ware liefde lijkt Antilliaans in de taal van Papiaments.
Aan de vloedlijn, onder het eerste zonlicht op het harde zand voelen en denken we
samen hoe mooi ware liefde is.
Op een marktpleintje ergens aan zee, vol diversiteit van kraampjes liggen parelsnoeren
“for sale”. In gedachten rijgen we hier onze koosnaampjes aan elkaar.
Zal het leven buiten mijn droom dit ooit toestaan?
Ik zie je onder mijn tedere aanraking ontwaken, we trekken een blik vol liefde open en
vinden in strelingen een paradijs zonder grenzen. Onze eindeloze liefde genereert
lichtjaren verder dan tijd, groeit met jou en de zon op het strand in één uitgerekte
tijdszone.
Mijn schalkse glimlach als regisseur op milde zomeravonden, onze verstrengelde
handen die verdwalen in een nooit opdrogende liefdesbron terwijl we in ons droombos
van verlangen samen zitten in ons huisje aan de zee.
Zal het leven buiten onze dromen dit ooit toestaan?
Ik weet het niet.

Graag tot meer lees volgende week.
Groeten, Seven.

About The Author

mm

Wilfried Defillet schrijft al jaren als freelance-journalist en was o.a. correspondent van GvA voor het district Deurne. Hij werkt mee aan buurtbladen zoals 't Vliegerke en Borgerblad

Leave a reply

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *