Uit de nieuwskeuken van Seven: even nadenken

De laatste loodjes van het jaar, half december is het alweer. De dagen zijn kort en de avonden en nachten lang en donker. Mondkapjesgewijs zie je mensen licht opsteken voor helder zicht en zoeken we het juiste ritme om 2020 uit te wuiven. In de decembermaand maken we tijd om terug te blikken, zo aan het eind van een jaar. Maar, ambitieus als we zijn, kijken we vooral vooruit, naar een denkbeeldige stip aan de horizon. Kerst komt eraan. Zonder meer kan ik stellen dat Kerst één van de belangrijkste feesten is van het jaar. Van oorsprong een Christelijk feest, maar we kunnen er stilletjes aan wel vanuit gaan dat het voor de meeste Vlamingen, naast deze betekenis, ook een traditie is geworden waarbij familie centraal staat.

We halen alles uit de kast om er een mooi feest van te maken. Een kerstboom, cadeautjes, feestelijke kleding, lekker eten; gezelligheid. Kerst 2020 zal helemaal anders zijn. Maar toch zal bij veel mensen hun gedachten uitgaan naar samenhorigheid, hoop en vrede, zonder bezoek aan de kerk.

Laat de komende Kerst er toch één zijn waarin wij tijd voor elkaar nemen. Laten zien en merken dat we belangrijk voor elkaar zijn. Even gesprekken op gang laten komen waar we gedurende het jaar te weinig tijd voor nemen. We komen meer tot onszelf, maar gun jij jezelf de tijd in een onbewaakt ogenblik om naast het er zijn voor elkaar, ook eens na te gaan of je er mag zijn voor jezelf?

Als mens, als partner, moeder, vader, broer of zus en vriend(in). Maar ook als wie je bent in jouw werkleven. Die ondersteuner, die altijd klaar wil of moet staan voor die ander. Die collega of die manager.

Ik las verleden week een mooie uitspraak. “Wat je bent, straal je uit. Wat je hebt, verlies je weer”.

Vaak is dit wel het proces in een baan.

Je wordt aangenomen op je competenties, op je persoonlijkheid. De door jou opgedane kennis door opleiding en werkervaring. Dat straal jij op dat moment uit. Zodanig dat een organisatie je graag wil hebben als meerwaarde.

Echter kun je wat je hebt ook weer verliezen.

Als je stil blijft staan in gewoonten en werkwijze. Als je de veranderingen in jouw vak niet bijbeent. Als de samenwerking met jouw manager hierdoor barstjes begint te vertonen. Vragen komen dan ook naar boven, omdat je een verloren gevoel ervaart. Wat is zijn/haar rol hierin en wat zijn zijn/haar verantwoordelijkheden? Waarom wordt bijvoorbeeld een door jou gevolgde opleiding niet ten volle gebruikt? Waarom wordt hier niet open over gesproken?

Er ontstaat een vorm van machteloosheid, die verlammend werkt. De neiging om niets te doen is groot, maar is dit de juiste optie? Hoe ga je dit tackelen?

Het is wellicht een vreemde troost, maar jij bent niet alleen in de wereld van secretaressen/ managementondersteuners die hiermee te maken heeft of krijgt. Je hoofd is een doolhof geworden, een coronaveld dat energie vreet en waarin jij de positiviteit zoekt. Het leven anno 2020 sluit langzaam de deuren en wij zullen – zij het in beperkte kring- het glas te heffen op een positief nieuw jaar waarin wij onze ‘oude’ adem- en leefruimte hopen terug te vinden.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.