Uit de nieuwskeuken van Seven: Sint Niklaas

Beste lezers,

Nog even en het is 6 december. Nippend aan een eerste tas koffie vraag ik mij af of Sinterklaas eigenlijk wel een geldige coronapas heeft? Heeft iemand daar weleens over nagedacht? Dat is niet vanzelfsprekend, hoor.

Die man is stokoud. Geruchten gaan dat hij rond het jaar 280 geboren werd. Zelf kan hij het zich niet eens meer herinneren. Niet gek voor iemand die al zo lang kindjes verblijdt. Wiens namen hij zorgvuldig noteert in zijn grote boek, want ook die kan hij niet zomaar onthouden.

Met ouderdom komen gebreken. De nieuwste technologie zal hem vreemd zijn. Denk je dat de beste man een smartphone heeft? Ik betwijfel het. En als hij die al heeft, zul je er de CoronaCheck-app met een QR-code zeker niet op vinden. Veel te ingewikkeld, allemaal.

En wie weet, misschien heeft hij geen vaccin genomen. Of wel, maar weet hij niet meer waar hij die verduivelde code heeft gelaten. En wie durft tegen de goedheiligman te zeggen dat hij dan maar elke dag moet testen op corona? Ik hoor zijn zware stem al bulderen:

“Ik ben toch niet zó oud geworden om op mijn eigen verjaardag met een staaf in mijn neus te moeten roeren?”

Ach ja, met ouderdom komen gebreken maar ook herinneringen.  Afgelopen week vond ik nog een brief aan Sinterklaas, die ik ooit schreef :

Beste Sinterklaas, het heerlijke avondje komt steeds dichterbij.

Als kind zat ik op uw schoot. U las voor uit het grote, dikke rode boek met een gouden kruis aan de voorkant. De pieten keken streng, de roe in de handen en de jute zak over de schouders. Mijn vriendjes en vriendinnetjes waren muisstil. Gaandeweg barstte ik in tranen uit. Ik nam mij voor voorbeeldig gedrag te gaan tonen. Voor het slapen gaan zette ik mijn schoen en zong ik, uit volle borst in korte broek en op blote voeten, samen met mijn moeder : “zie de maan schijnt door de bomen”. Mijn vader, Gilbert is zijn naam, heeft u ook een aantal jaren geholpen. In onze oranje Volkswagen busje bracht ik hem vele jaren later naar de plekken waar u werd verwacht. Ik zette mijn vader nooit voor de deur af. Iedereen kende namelijk de oranje bus. Je moet niet alles te makkelijk prijsgeven.

En dus stop ik hier met deze column.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.