Uit de nieuwskeuken van Seven: schutter

Beste lezers,

Morgen is het de dag van moeder. Eénmaal per jaar staat zij in het middelpunt. Vaak tussen bloemen, weinig origineel cadeau en bij een voorspelbaar ontbijt met kussen. Iedereen rekent dan (alweer) op  haar lach en blij gezicht. Samen rond de tafel, een moeder die houdt van haar kind(eren) omdat het haar kind(eren) is/zijn, en niet omdat dit kind (of kinderen) voldoet(n) aan de één of andere wens.

Het huis gevuld met aandacht en zij -de stille kracht getekend met jaren- de  ster van het moment. Over sterren en momenten hebben ze sinds afgelopen week een ander idee in Amsterdam en Barcelona. Wij, Belgen zijn dus gewaarschuwd als we op 8 en 11 juni aanstaande  onze  twee volgende kwalificatiewedstrijden voor Euro 2020 spelen. Kazakhstan en Schotland lijken (op papier) hapklare brokjes.

Let wel : spelen, staat niet synoniem voor bespelen. In dat laatste is vooral de media een topspits. Mij valt het meer en meer op dat men de mensen bang probeert te maken. Het mag dan wel al als waarschuwing bedoeld zijn, maar toch…

Bang voor een aanslag, bang voor 1 of andere besmetting, bang voor een alcoholcontrole, bang voor losgeslagen hooligans en bang voor wilde schutters.

De schutter heeft het altijd gedaan, dat is waar.

Ik vroeg me eigenlijk af, of de media al eens een artikel van mij zou promoten. Enfin, promoten is niet het juiste woord. Eerder uitsmeren. Liefst als frontpagina nieuws. Het zou dan klinken als…ANONIEME SCHUTTER AAN DE KUST.

Na de ganse historie en hysterie omtrent de Waasland wolf, welke opdook in Stekene rond het jaar 2000 wil ik de media een loer draaien. Als anonieme bron hun opzadelen met een verhaaltje dat afgelopen dagen er aan de kust een schutter rondliep. Om niet op te vallen vermomd als een doorsnee toerist, anoniem meedeinend met de massa op één of andere markt. Als getuige had ik hem persoonlijk zien lopen, proevend van lekkere zeeproducten terwijl hij zwijgzaam broedde op zijn plan. Met een kompaan, dat laat ik dan uitschijnen – ook al is die er niet-. Misschien er ook nog aan toevoegen dat het gesprek (welke ik opving) ging over een vluchtroute en over een paal omver schieten. Geoefend had hij in de douche, kwestie van toch enig detail mee te geven. Verdoken achter een viskraampje had ik ook iets gehoord over een natte snor. Misschien een vermomming? Een hint?

In gedachten was mijn hoofd bij de paal.

Welke paal bedoelde hij? Hoe en wanneer zou hij schieten? Een salvo?, één wel gemikte voltreffer? Who knows.

Aan het station zorgde een naderende trein voor lawaai. Ik kon niets meer opvangen.

Hij stapte op, ging zitten aan het venster en vouwde een krant open. Terwijl de trein het station verliet, dacht ik…waar gaat hij schieten? Met dit verhaal moest ik de media wel op en naar mijn hand krijgen. Dit zou mensen bang maken.

In tijden van angst gaat het woord schutter scoren. Helaas, er is niet geschoten de afgelopen dagen. Toch niet aan de kust of het moet op moment van verschijnen van dit stukje gebeuren. Een soort “breaking news” dat inslaat als een bom met een strik en kaartje rond. De schutter had als tekst “het is gebeurd” gebruikt, gestolen woorden van een quizmaster.

Soit, mijn naam is haas. Ik weet van niets (of nog van niets). Beunhazen of angsthazen, ze bestaan. Schutters ook.

Op deze zaterdagochtend ga ik eens naar het plaatselijke marktje. Een frisse neus halen, inspiratie op doen en mezelf incognito infiltreren in de slenterende mensenzee. Schieten zit er niet in. Ik ben geen schutter, dus heb ik het nooit gedaan!

Straks volg ik wel de berichtgeving want schutters zijn hoe dan ook onvoorspelbaar.

Morgen eren wij moeder. Bij het ontbijt zal ik mijn gedachten laten wegvloeien, denken aan alle kinderen van wie de moeder niet meer is en wie het niet geworden is. Een mooie gedachte, zelfs schutters worden er stil van. Misschien nog dit : een eresalvo zou op zijn plaats wezen. 

Graag tot méér lees volgende week.

Groeten,

Seven.