Uit de nieuwskeuken van Seven: oud en oud

Ik weet niet of er een link is tussen het verdwijnen van de mondkapjes maar deze week moest ik denken hoe we het tegenwoordig vaker hebben over onze kwetsbare ouderen en iedere keer als ik die term hoor, denk ik aan 100 jaar oude broze, breekbare, bedlegerige pompoentjes (omdat Halloween eraan komt). Dat komt ook doordat, iedere keer als het gaat over de kwetsbare ouderen, ik beelden te zien krijg van wegkwijnende bejaarden in te warme, benauwde verpleeghuizen, waar het altijd naar soep en poep ruikt. En waar de zorgverleners tegen hen praten alsof het 2-jarige kleuters zijn.

Honderd worden en corona overleven, dat is iedere keer weer een nieuwsbericht waard, blij als we allemaal zijn dat deze kwetsbare oudere terug kan naar het bed, de stoel, achter het plexiglas, terug naar de levende begraafplaats, wachtend op een kop koffie, een lauwwarme maaltijd, een knuffel van dierbaren, de dood. Wachtend in afzondering is nu lichtjes aangepast. Waar leef je nog voor als je een kwetsbare oudere bent? Voor een aai en een kus van geliefden. We willen allemaal oud worden, maar oud zijn, poeh, aanlokkelijk is het bepaald niet. Daarom zijn we zo blij als er een oudere in beeld komt met lak aan kwetsbaarheid.

Zoals bijvoorbeeld Andrea Janssens (fictieve naam) met wie ik deze week uit eten ging. Ik had eerst nog geprobeerd het etentje af te wimpelen maar Andrea, 88, wilde niets weten van afzeggen. Ze had voor hetere vuren gestaan, ergere ziektes overleefd. Haar man, in de 90, was net geopereerd, het ging goed, en dit eten met mij, in haar favoriete Indonesische restaurant in Antwerpen, daar had ze zich zo op verheugd. Ik liet haar bestellen, met een tsunami aan schotels tot gevolg, ik liet haar praten, want ze barstte van de verhalen.

Kom bij Andrea niet aan met broos en breekbaar. Haar ogen spuwden nog steeds vuur, haar decolleté was diep, behangen met sieraden, haar elegantie nog altijd aanwezig, haar humor messcherp. Tegen het einde van de avond, toen ik bijna ontplofte van de gigantische hoeveelheid scherp en heerlijk eten, zei Andrea lekker naar huis te gaan wandelen. Door de donkere stad. Zo ja, zo wilde ik ook wel oud worden.

Wat zou daarvoor nodig zijn? In ieder geval blijven werken. Mijn vak kan een worsteling zijn, maar je kunt er wel heel goed oud mee worden. De drang of passie, hoe je het ook maar wilt noemen, het plezier in mijn werk houdt mij jong en sterk van geest. Een groot ego helpt ook. Ertoe willen doen, erbij willen zijn, niet je overgeven aan de tijd, maar je juist verzetten. Iedere keer weer je eigen innerlijke vuur oppoken en erop uit, en in Andrea haar geval : mooiste jurk aan en lippenstift op.

Kwetsbare oudere, ik denk en hoop dat Andrea nu in haar huis, waar het een komen en gaan is van kinderen en kleinkinderen, dagelijks (nog steeds) haar middelvinger opsteekt naar het virus.

Nog even en we willen helemaal niet meer oud worden of net wel.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.