Een haan, een uil en de rosse

Ochtendvruchtje…

EEN HAAN, EEN UIL EN DE ROSSE.

Ochtend. Lyriek, kraait de haan met volmaakte spraak in een vroeg feest van poëzie met dans van klank en metriek.

Hij kraait met fiere trotse borst, als ware cultuur summum van uitdrukken in woorden van hoog niveau tot tere edele kunst gesmeed. Kraaiend in de glans van zijn kam, slechts in ware vorm mag zij existeren door de bekwaamste dichters poëtisch geboren om de geest te verblijden. Wanneer zijn stem dreigt te haperen in taalvaardige perfectie zal ik hem verdedigen tot aan mijn laatste adem.

Ach, jij staat ook maar op een mesthoop knort het varken en blubbert wat poëzie in het slijk. Het “Audenaerd” op het erf van boer Nest terwijl voorbij het Venetië van het noorden in het schuim van de ontwakende vloedlijn een zandkorrel -ongebroken- beter de vloed trotseert dan de rots.

Een haan, een uil en de rosse.

Het is nog donker, vroeg ook wanneer ze wakker wordt. Ze bladert in een klein schriftje. In de kantlijn -potloodgewijs cursief- een mooimaakadres dat ze niet ver hoeft te zoeken want dat is waar hij leeft.

In gedachten zoekt ze hem en schildert een zon in een strakke blauwe hemel.

Gisterenavond had ze het fris gekregen, de ogen gesloten om te slapen en gevoeld hoe hij haar toedekte met zijn woorden. Ze had met hem gepraat tot ze droomde over hun liefdevolle tedere liefde. De nieuwe morgen is geboren en zwaar zijn haar leden als ze traag wakker word.

Ook al schemert het nog, vraagt ze zich dingen af terwijl haar hart wacht in het half duister, steeds lijkt het of hij naast haar ligt in de plooien van de nestwarmte.

Op de rand van het zwijgen, het zachte woord. De zoete weg naar Valentijn: yoghurt met perzik en passievrucht ligt er verlaten bij.

Omfloerste woorden laten zich toch inpakken zonder boodschap.

Een haan, een uil en de rosse.

In het brons van de herinnering heeft een beeldhouwer diepe gedachten gegoten. Verten en horizonten worden verkend terwijl een mysterie weerkaatst in de vogelblik van een heggenmus op het tuinhek. Turend over de nieuwe morgen, de ochtendklok beklemtoont nu en later dan de stilte onafwendbaar. Aan de bosrand zit de uil tot vergankelijkheid van materie en trotseert er weer en wind.

Hij laat zich onbewogen bewonderen, geen communicatie of warmte mogelijk met deze diepzinnige vogel. Hij laat je vrij in je gedachten, hand en eenzaamheid moet je verder op zoek naar zijn wijsheid. Begrip ligt ergens anders.

Een haan, een uil en de rosse.

Ik vertel aan “de rosse” dat liefde blind is omdat ogen niet nodig zijn om ware schoonheid te zien. In mijn herinneringen loopt de dag voorbij dat jij mij je eenzaamheid had verteld en ik het mandaat kreeg deze te doorbreken.

Zo kwam er tweezaamheid, een woord wat niet bestaat maar bij ons een diep besef liet ontstaan wanneer onze harten gaan spreken. Ik zoek de morgen, een soort eigen versie van een nieuwe dag -brandschoon- terwijl “de rosse” trappelend dabbend een nieuw slaapnestje bouwt.

Op het klavier wachten letters -als een soort vroedvrouwen- op de geboorte van een ochtendvruchtje. Terwijl ik nip aan een derde tas koffie laat ik haar wandelen op de hei waar de duisternis kraakt in lage takken.

Een laat konijn vlucht verschrikt uit zijn pijp.

In de bomen zitten de uilen als filosofen verankerd. Zwarte kraaien scheren nog over de velden, krijsend met stengels in de bek. Een overjaarse vogelverschrikker wappert in zijn plunje. De sliptrapspoken zijn ontwaakt in de stammen en huilen als parende katten in de februariochtend. Ze dansen met lantaarntjes in hun ogen terwijl de wind hun lakenjurk bolt tot zweven.

Ze mijden de trollen en de heksen op het bal, want heksen en konsoorten zijn herrieschoppers.

Ze hebben de grootste lol terwijl ze slinger-springen, ze doen zot en -gespeeld- dol verliefd de sliptrapspoken.

Elk volgt zijn eigen schaduw die hij omarmt en knuffelt zoals een teddybeer.

Wat zijn dat voor gekke wezens, die sliptrapspoken op hun kousenvoeten.