Uit de nieuwskeuken van Seven: wachtkamer

Beste lezer,

Februari. Zieke mensen en een wachtkamer waar lichtbeige wanden me aan staren. Wie die doodse kleur heeft bedacht om een wachtkamer te kleuren moet wel een pure sadist zijn. Geen fris lentegroen op de muren, want stel je eens voor dat je iets opgewekter zou worden terwijl je  je beurt afwacht. Wie nog niet depressief is bij binnenkomst wordt dit wel zodra die hier tien minuten heeft moeten zitten. Misschien is het ook wel expres, bedenk ik ineens, als een soort van werkverschaffing. Ook de winkel van de huisarts moet per slot van rekening blijven draaien.

Ik kijk om me heen. Nergens ook maar een schilderij, tekening of foto te bekennen in deze bedompte ruimte. Geen plant te zien. Wat ik wel ontwaar, is een vitrage voor het raam recht tegenover me met links en rechts afzichtelijk gestreepte gordijntjes uit het jaar nul.

In een hoekje van de kamer ligt een houten, inmiddels ietwat afgekloven, legpuzzel. Incompleet, natuurlijk. Arm kind dat daar met pijn en moeite een paar stukken goed neer heeft weten te leggen en dan de laatste nergens zal kunnen vinden.

De afzichtelijke felgele en blauwe stoeltjes hebben overduidelijk betere tijden gekend. Her en der is de verf eraf gebladderd, alsof die het ook niet meer zag zitten op die onooglijke fauteuiltjes. Mijn ogen dwalen verder en stoppen bij de wat oudere grijze tijdschriften. Zelfs van deze afstand nodigen ze niet uit vastgepakt of doorgebladerd te worden. Dan nog liever verder afgestompt raken met niksen.

Links van mij is een vrouw druk aan het friemelen met de franjes van haar sjaal. Zij vouwt er vlechtjes in om ze het volgende moment weer uit elkaar te rafelen. Tussendoor hoest en proest ze dat het een lieve lust is. Onwillekeurig probeer ik mijn adem een beetje in te houden want haar bacillen zijn “airborne” en ik zit er pal naast. Met een beetje pech vliegen ze recht mijn luchtpijp in. Zo onopvallend mogelijk dek ik mijn mond en neus af met mijn hand, alsof ik diep nadenk over een ingewikkeld probleem.

Voor de prachtige vitrage zit het type “drukbezette-zakenman-die-zijn-kostbare-tijd-aan-het-verdoen-is”. Om de twee minuten kijkt hij zwaar zuchtend op zijn “oversized” horloge en scrollt aan één stuk door op het scherm van zijn smartphone.Met zijn krokodillenleren voet tapt hij een ongeduldig dansje op een ritme dat alleen hij kan horen.

Sommigen hebben de moed bijeen geraapt om een gesprek aan te knopen. Maar veel verder dan “Hoe lang zit u hier nu al”? en “Het loopt weer eens uit!” komen ze echter niet. Een koppel dat dicht tegen elkaar aan zit, heeft de onterechte indruk dat ze niet beluisterd worden als ze op fluistertoon converseren. Zodra de eerste heel zacht uitgesproken woorden hun monden verlaten, spitsen alle wachtenden gelijktijdig hun oren. Het gesprokene had evengoed met een megafoon kunnen worden gecommuniceerd, zo geconcentreerd is iedereen plots aan het luistervinken. Inclusief ondergetekende, moet ik bekennen. Want ja, wat moet je anders doen?

Na zo’n twintig minuten slaat mijn grenzenloze verveling om in vermoeidheid. Maar met gesloten ogen wordt het er ook al niet beter op. De irritante achtergrondmuziek kan het voortdurende gesnotter en gekuch van mijn buurvrouw niet overstemmen.

Plotseling doorklieft het, “de volgende alstublieft” het gefluister, gehoest en getik. Mensen kijken eerst verschrikt op, om daarna met nauwelijks verholen afgunst naar mij te kijken. Tot mijn kinderachtige genoegen rukt zelfs “mr. Big Shot” zijn drukbezette hoofd voor heel even weg van zijn gsm. Mijn sloomheid is in één klap weggevaagd.

Dit is mijn ticket naar de vrijheid. Weg van al die mensen met wie ik te lang onvrijwillig in een veel te kleine ruimte heb verkeerd. Als dit géén typisch gevalletje is van saved bij the bell.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten,

Seven.