Select Page

Uit de nieuwskeuken van Seven: the wolf pact

Uit de nieuwskeuken van Seven: the wolf pact

Beste lezers,

Het was zowat medio september verleden jaar.
De zon was er, het terras halfvol en ik deed wat ik graag doe, namelijk ‘mensjes kijken’. Nadat de ober -glimlachend alsof hij daarmee het etablissement waar ik vertoefde een extra glans wilde geven, een glas rode wijn had gebracht was ik -tussen parkgroen- benieuwd naar een open hartig gesprek.
Met enigszins hoge verwachtingen keek ik er naar uit.
Nu ik vandaag op die dag terug kijk weet ik dat je gesprekken moet nuanceren, evalueren en er nooit van mag uitgaan dat iedereen alles vertelt naar waarheid.
Niet alles wat men vertelt is daarom een pertinente leugen, het kan ook bewust iets verzwijgen zijn.
Maar ik wist het : volledig eerlijk zou ik zijn, alsof ik die dag een nieuw leven instapte.
Ik had zelf méér dan eens een tweede kans gekregen, en deze zou ik niet gaan bezoedelen met halve waarheden en leugentjes om bestwil. Het was een soort pact wat ik sloot me mezelf er van uitgaand dat iedereen mij zou volgen.
Want zeg nu eerlijk, wat is er mooier dan een aangegaan pact te koesteren?
Medio mei, 8 maanden verder maak ik vandaag de bilan op. Ik nip aan een tas koffie, evalueer terwijl op mijn schrijftafel ‘de kunst van het ongelukkig zijn’ (een boek van Dirk de Wachter) inspeelt op mijn gemoed.
Psychiater de Wachter noemt zichzelf ‘verdrietdokter’ en in bovengenoemd boek breekt hij een lans voor verdriet.
Nu iedereen dweept met ‘hou je gezond’ en ‘alles komt goed’ denk ik hoe huis-tuin-en-keukenverdriet nu eenmaal onlosmakelijk bij het leven hoort en dat het door mensen tegenwoordig rücksichtlos onder het tapijt wordt geschoven. Gelinkt aan mijn gesloten pact snap ik gewoon niet dat een mens gewoon niet volledig open kan zijn, dweept met halve antwoorden en het gewoon eenvoudig kan zijn verdriet weg te cijferen door open te praten. Géén halve waarheden, neen gewoon de puurheid van zoals de dingen zijn en niet zich weg wentelen, juist als het leven een beetje moeilijk wordt.
Dan overstijgt men zichzelf en verandert alles paradoxaal in een nog hechtere verbondenheid. Liefde is immers leven in waarheden, is er iets schoner? Da’s graag zien, dat is je hart openen voor een ander en samen zure appels eten.
Het is een hele opgave -ik ontken het niet, ‘k begrijp het- als je even de géne voorbij moet en je terecht komt bij het openen van je kwetsbaarheid. Samen groeien in de kracht van.
Acht maanden later, de herfst en de winter maar ook een stuk lente waarin de onrust stil bleef in mijn hoofd.
Ik heb in die periode nooit gedacht, weekends waren echte rustdagen en innerlijke dialogen heb ik alleen gevoerd voor het slapen gaan zonder piekeren.
Het pact hield alles in stand als een fundament, als een dam die de zee beschermt bij ontij.
Terwijl “de rosse” wat dichter bij mij aan kruipt, voel ik hoe de huidige tijden vreten aan mijn ziel. Op de achtergrond speelt zachte muziek, ‘spiegel im spiegel’ -onbekende uitvoerder- als ik mijn hoop leg in bange dagen.
Hoop, méér heb ik niet.
Vertrouwen dat alles wel goed komt, vragen alsnog een antwoord krijgen en straks na de tijd van “blijf in je kot” het leven zich gewoon hervat, liefde wéér regeert en wij dit afgesloten deel achter ons laten.
Een nieuw pact, waar er for real géén plaats meer is voor niet nagekomen afspraken en liefde gesterkt weer lacht naar ’t leven.

Graag tot meer lees volgende week.
Groeten, Seven.

 

About The Author

mm

Wilfried Defillet schrijft al jaren als freelance-journalist en was o.a. correspondent van GvA voor het district Deurne. Hij werkt mee aan buurtbladen zoals 't Vliegerke en Borgerblad

Leave a reply

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *