Uit de nieuwskeuken van Seven: Libelle

Beste lezers,

Het is zaterdagochtend. Ik heb al koffie gezet, mijn muze en de “rosse” slapen nog terwijl ik laveer tussen wat krantenknipsels. Gisteren hadden we door het park gewandeld, zomaar nergens heen eigenlijk toen ik opmerkte hoe de eeuwenoude kastanjeboom van buurvrouw Marie nog steeds zijn oude glorie bezat. Nog even en de kastanjes vallen. Ze vallen in de tuin, op het dak en op het metalen hek rond Marie’s tuin.

Hoe is het toch mogelijk dat het die kastanjes lukt om precies op die twee centimeter van het hek te vallen? En toch tikt het de hele dag door. Ik vroeg het me af.

De koffie is op. De ochtend klaart zichzelf een nieuwe dag in. Op de stoel ligt de Libelle. Bladzijde 54, binnenkort start de Libelle Zomerweek! Mijn muze en haar vriendin gaan er ongetwijfeld naar toe, ze zijn vorig jaar ook geweest. En dat jaar ervoor óók! Ik herinner me nog hoe ik door sportieve verplichtingen de dames niet kon uitzwaaien. Nu snap ik dat je als lezer je nu afvraagt waarom er überhaupt uitgezwaaid moest worden? Ze gaan enkel naar Mechelen geloof me, dat is echt niet de andere kant van de wereld! Sterker nog, ze zouden -zoals ieder jaar- vroeg in de avond weer thuis kunnen zijn om aan te schuiven voor de avond maaltijd.

Waarom dan dat overdreven uitzwaai-gedoe?

Omdat de Libelle Zomerweek voor de dames een feestdag is. Niets meer en niets minder. Het was al een feest toen ze zich vorig jaar, gebogen over de laptop, inschreven. Dat werd beklonken met een wit wijntje. Daarna gingen ze aftellen en hoorde ik regelmatig hoelang het nog duurde. Maanden, weken en uiteindelijk dagen werden afgeteld (vandaar nu een tekort aan witte wijn). En dan was het zover : nog één nachtje!

Het werd dan ook een onrustige nacht. En verder ging het zo :“Hoe laat denken jullie weer thuis te zijn, ongeveer?” vroeg ik, want de ‘De doe- het-zelf kip’ stond op het menu en de bereiding zou nogal wat tijd in beslag nemen. Twee maanden terug hadden we de eieren gekregen en vervolgens uitgebroed. Resultaat? Twee kippen die om het huis lopen. Ja, om het huis, we laten ze lekker scharrelen zodat het korte leven wat ze hebben uiteindelijk wel in alle vrijheid mag plaatsvinden. Want alle katten uit de buurt lopen hier ook vrij rond te scharrelen en in onze tuin te schijten dus waarom onze kippetjes niet. Oh ja, en bijvoeren is niet nodig, ik heb ze flink vet gemest dus gaten in de afrastering knippen of Gwendoline Rutten mobiliseren is absoluut niet nodig.

De kippetjes zijn inmiddels slachtrijp en de dames vonden de Libelle-dag wel een zodanige feestelijke dag om de huiskippen op het menu te zetten. Om precies te zijn, getrancheerde kipfilet in een marinade van tym, rozemarijn en een teentje knoflook. Met bloemkool en een gekookt aardappeltje.

“Geen idee!” antwoordde mijn vrouw op mijn praktische vraag hoe laat ze thuis zouden zijn. “Daar willen we nog niet aan denken. We gaan eerst genieten van deze dag enneuh…je wacht maar met koken totdat wij je bellen vanuit de auto op de terugweg!”

Ja, daar sta je dan als man met een ‘Doe- het- zelf-kip’ en een Zelfstandige echtgenote. En een knuppel in mijn hand want daarmee moest ik de kip knock-out slaan volgens een bericht in Het Nieuwsblad. Het artikel ging over je eigen kippen uitbroeden, voeden, doden en opeten.  Om bewustwording te kweken van het proces welke vooraf gaat aan het kipfileetje alvorens het in de pan bruin gebakken gaat worden. Na het knock-out slaan kwam het mes en daarmee… Nou ja, laat ik je de details maar besparen… Vroeger was kippen eigenhandig slachten wel heel normaal. En was het ook heel normaal om er als man zo bij te staan, met knuppel en mes. Maar toen had je ook nog geen Libelle Zomerweek. Toen waren de vrouwen nog dagelijks bezig met de was, het huishouden en de kinderen opvoeden. Die hadden geen tijd om naar een strandje in Oostende te gaan, laat staan om zo’n vrouwenblad te lezen! Ja, de Bijbel. Daar mocht in gelezen worden.

Dat dan weer wel.

Tegen half acht die avond kwamen de dames thuis. Dit was ook een evenement op zich! De ene na de andere tas werd naar binnen gesjouwd en onderwijl kwam het gekakel mij tegemoet. Dat was niet van de arme kip die ik aan het ontleden was maar van de Libelle dames. Want het was zóóóóó leuk! En kijk eens wat ik gekocht heb! En hier, allemaal kleine verpakkingen van Van Peijnenburg koek! Oh, en ik heb zo’n leuk jurkje gekocht! En er waren alleen maar vrouwen, op één enkele man na maar die moest natuurlijk als pakezel dienen, de sukkel!

En vervolgens stonden ze bijna in hun jurkjes te plassen van het lachen! Ik kreeg een Oostends déja-vue, een wildplaster (is dat wel een correct woord, als het gaat om een vrouw) ? 

Dit zijn voor mij en vele mannen met mij, bekende momenten. Momenten om gewoon te zwijgen, zo nu en dan te knikken en ‘Ja’ of ‘Leuk!’ te roepen of door gewoon te glimlachen. In mijn geval was het nog iets makkelijker want ik ging de kip bakken en maakte  tegelijkertijd een sausje voor over de bloemkool. Multitasking noemen ze dat ook wel maar dit even terzijde. En de dames hadden daar toch geen oog voor, die waren druk met uitpakken en de kreetjes van geluk vulden weldra ons huis.

Tijdens het eten ging het gekakel gewoon in alle hevigheid door. En mijn muze liet nog doorschemeren dat ze helemaal vergeten was om mij het cadeautje te geven.

Eerst eten.

Na het toetje, een bakje zacht romige yoghurt met aardbeitjes van onze Boerenwinkel uit het dorp, kwam het cadeautje op tafel. Het was een bidon. Een Bidon. Twee paar ogen keken mij blij aan en het kakelen viel even stil, in afwachting van mijn reactie. Een reactie op het krijgen van een Bidon, lichtblauw. “Het is van Mepal!” voegde mijn muze nog toe, doelend op het merk.  Daar zijn vrouwen gevoelig voor. Ik niet. Als iets van ‘iemand anders is’ voel ik mij schuldig en voelt het niet als ‘van mij’. En ik drink water uit een flesje waar eerst iets anders ingezeten heeft, vraag maar aan mijn collega’s scheidsrechters.

Maar dat mag kennelijk niet en daarom kreeg ik nu deze Bidon.

Ik snap wel waarom mannen tegenwoordig zich steeds minder man voelen. Dat komt door de vrouwenbladen zoals de Libelle. Maar ook de Margriet, de Vitaya en al die andere blaadjes. En ik snap nu ook het project van ‘De doe-het-zelf-kip’. Want mannen weten niet meer dat ze ooit op Aarde zijn neergezet als jagers. Jagen, slachten en opeten! En zodra het donker werd de Libelle vrouw bekoren en beminnen. Ik probeerde te reageren op mijn cadeautje maar dat was niet meer nodig.

De dames zaten alweer op hun telefoon uit te zoeken wanneer de volgende Libelle Zomerweek is. Dat was verleden jaar. Wanneer mijn muze -incluis de haar zo passende slaapoogjes- de keuken binnenkomt, de Libelle van de stoel graait en me lieflijk vraagt een tasje koffie in te schenken komt de allereerste zin van de dag. Terwijl ze me een teder ochtendzoentje geeft hoor ik haar fluisteren : binnenkort is het de Libelle Zomerweek, wij gaan!

Tot méér lees volgende week,

Seven.