Uit de nieuwskeuken van Seven – Wat zinnen doen

Beste lezers,

Filosoof, ethicus en opiniemaker Etienne Vermeersch is overleden na een lange ziekte. Het raakte me zijn dood te vernemen. Alsof het gisteren was herinnerde ik mij dat ik zijn boek “ Over God” had gekocht. Ik heb de zinnen van de man die niet een steen maar hele rivierbeddingen verlegde gedeeld met mijn muze. Zinnen doen wat soms met een mens.

Het kan raar lijken, gewoon toeval zijn of -ik weet niet hoe het te benoemen- maar ik schreef deze week een stukje met als titel “Wat zinnen doen”.

WAT ZINNEN DOEN

De daken vol rijm, pannen lijken als wafels met suiker wit bestrooid. Op het erf van boer Nest vallen echte vlokken. 
Het sneeuwt, het ganse landschap wordt van witte orde ongerept zo blank als een kinderziel. In de kerk -net géén zeven- bereiden kinderen zich voor de eerste biecht. Meisjes, die nog maagdelijk wit dromen, monsteren de ouwe pastoor met argusogen. 
“Dreams..” Over een dag die wegglijdt in de rust van een avond waar ware liefde zich nestelt in een vertederende omarming. 
Aan het haardvuur popelende stapels houtblokken die een eigen spel willen spelen in het vuur. Ogen spreken als stemmen zonder woorden, terwijl kriebels zich een weg vechten uit schoenen. Idyllische klanken sluipen uit harten terwijl twee glazen rode gloed wachten op verstrengelde handen. De ware liefdeswereld glimlacht zichzelf de zetel in. Het donzen deken, uitnodigend decor. Zachte handen reiken naar elkaar. Laat de nacht maar komen. Ware liefde, dat cosy gevoel. 
Wat zinnen doen.

Ze is net wakker. Buiten is de taxushaag is wit, het terrasje ook. 
Sporen van een kleine vogel in het eerste laagje sneeuw lijken morse-tekens. Een lapjeskat op winterpoten sluipt heel leep en traag door het schaarse gras.
Tussen de plooien van de nestwarmte denkt ze hoe vaak ze soms een vogel volgt die de winter doorkruist en ‘ s avonds bij zonsondergang hoog achter de horizon schiet. Ze ziet hem in feite niet en waar hij gebleven is weet ze ook niet. Het zijn gedachten, terwijl de avond rookt uit de huizen in het blauwe tussen de scheiding van dag en nacht. 
Even blijft ze hemelwaarts wolken en sterren volgen, als een vreemde jurk van het seizoen die stil over de wereld waait in een stilte zonder woorden.
Wat zinnen doen.

Boris is wakker. Als een geoefende viervoetige krijger sluipt hij over het erf.
Het is nog stil als het bevroren weiland probeert een nieuwe dag te groeten. Kleine -anonieme-voetstappen die sporen hebben gemaakt trekken Boris zijn aandacht. Het lijkt of oude knotwilgen sidderen en hun geruis een eentonig concert spelen. Het is koud vanochtend. Summier licht schijnt in de kamer waar vragende ogen zoeken om helpende handen. Een zucht glijdt langsheen bevriezende naaktheid als in het hoenderhok het recht zich toe-eigenend triomfantelijk kraait. 
Negatieve temperaturen, ijsvorming en de werkelijkheid die met voldane blik een nieuwe dag winter begint.
Wat zinnen doen.

Straks na de sneeuw zal de aarde weer een dag grijs zijn. Het deken over de huizen, hun daken, de straat en het landschap verdwijnt. 
Niet alleen de winter is een bipolair seizoen, gespleten in schoonheid en gevaar dat loert achter hoeken en kanten. In een klein schriftje leest ze over een tijd van vertroebeling. Op het boekenrek Fjodor Michajlovitsj Dostojevski worstelend met schuld en boete. 
Wat zinnen doen.

Koffie en verse “rosse” brokjes. Bij het dalen van de nacht in de fonkeling van het eerste licht bemerkt mijn geest dat je naar me kijkt. Een ster, daar bespeur ik jouw lach. 
Terwijl ik nip aan een eerste tas koffie stel ik me voor dat jij bij me bent. Jij, als een koele bries die in één moment mijn wang streelt. Ik voel jouw liefde die je zacht en ademloos met me deelt. Bij het eerste licht van het ochtendgloren en de stilte van de nieuwe morgen bekijk ik een foto. 
In een poging “schoonheid” te beschrijven kom ik enkel aan eerdere gepende zinnen. 
Een parel ben jij, een soort koningin dartelend op het strand aan de zee. Of mijn oester, zorgzaam gekoesterd. 
Lief, zorgzaam en aardig maar vooral rechtvaardig. 
Samen het ware liefdespad belopen, liefdesvuur niet te doven. Verzonken in gedachten monster ik telkens weer dat fotografisch beeld. Jouw glimlach en ogen zeggen zoveel over ware liefde. 
Lurkend aan een sigaar denk ik hoe we wederzijds het geluk van mooie en intense momenten, maar ook mindere zelfs harde ogenblikken en tranen met elkaar delen.
Ware liefde zit vervat in kleine dingen, gevoelens en zonder woorden. Mijmeringen bij een kop heerlijk geurende koffie die de vlinders in mijn buik telkens weer tot leven brengen.
Ogenblikken van intens geluk en warme gloed, de start van een nieuwe dag…of wat zinnen met een mens kunnen doen. Ik voel me woorddronken.

Vlaanderens invloedrijkste intellectueel zal ongetwijfeld nooit mijn ochtendvruchtjes gelezen hebben. Ik las hem wel. “Als God bestaat zal ik hem op het matje roepen”, zei hij. Doen, Etienne.

Het is zaterdagochtend. Ik herlees mijn column, de solden slepen zich in een laatste stuiptrekking nog door de steden en bij een nieuwe tas koffie citeer ik nog een laatste keer de charmante womanizer voor wie de waarheid boven alles ging. “Als er ooit ergens een meisje mijn teksten leest en daar opgewonden van wordt, dan zou dat heel mooi zijn.’ De ambitie dat men van mijn teksten seksueel opgewonden wordt heb ik niet, maar ik hoop dat ze nog enige tijd na mijn dood sommigen kunnen inspireren.”

Wat zinnen doen.

Tot méér lees volgende zaterdag,

Groeten,

Seven.