Uit de nieuwskeuken van Seven: een corona bedenking

Beste lezers,

Het beest, the beast. Zo noemt mijn muze corona.

Nu we allemaal opnieuw wat moeten terugschroeven qua vrijheid en wennen aan “nieuwe-oude” maatregelen werd deze week mijn aandacht getrokken door een bericht op sociale media van ene P. Vermeulen.

Uiteraard met toestemming neem ik graag zijn bedenkingen over in deze column.

…

Ik heb me tot hier toe grotendeels onthouden van alle commentaren en discussies over alles wat corona en vaccinaties aangaat -zeker op sociale media-, waar deze “discussies” zelden meer zijn dan lang uitgesponnen dovemansgesprekken die snel ontaarden (na gemiddeld twee reacties) in tenenkrullende scheldpartijen.

Maar iets stoort me, en daarom probeer ik hier even mijn gedachten op een rij te zetten.

Dit wordt dan ook een wat langere post. (U hoeft zich hier niet persoonlijk door aangesproken te voelen; zie het eerder als de hersenspinsels van een wat oudere man die in zichzelf zit te praten… )

Laat me om te beginnen alvast één ding duidelijk maken: ik ben met overtuiging gevaccineerd. Ik heb daar goede redenen voor, maar daar wil ik het hier niet over hebben.

U bent mogelijk met evenveel overtuiging niet gevaccineerd. U heeft daar wellicht ook hele goede redenen voor, maar ook daar wil ik het hier niet over hebben.

Mijn redenen zijn legitiem en de uwe ongetwijfeld ook. Of die redenen, zowel de uwe als de mijne, nu rationeel, emotioneel of al dan niet wetenschappelijk onderbouwd zijn, doet er eigenlijk niet toe.

Ieder van ons heeft een persoonlijke beslissing genomen, en daar moeten we ons wederzijds bij neerleggen. Dat is ook de keuze die de overheden ons bij de aanvang van de vaccinatiecampagnes hebben meegegeven: de vrijheid om een persoonlijke keuze te maken.

Waar ik me al ongemakkelijk bij begin te voelen, is dit: namelijk het feit dat een overheid enerzijds mensen de vrijheid van keuze geeft zich al dan niet te laten vaccineren, maar anderzijds wel bestraffend begint op te treden wanneer mensen een keuze maken die hen uiteindelijk toch niet zint.

Hadden ze dan niet beter van in den beginne gewoon een verplichting opgelegd, vraag ik me dan af? (Hoe ongemakkelijk dit ook zou zijn…)

Tenminste zou er dan een juridische grond zijn om nadien penaliserend op te treden. Niet dat ik penaliserend optreden toejuich, maar tenminste zou dat optreden een juridische rechtvaardiging hebben, wat nu volgens mij volledig ontbreekt

-uitgezonderd de wat hol klinkende ‘nood-breekt-wet’- kreten.

Ik voel me hier ongemakkelijk bij.

En ook bij hoe langzaam een pasjesmaatschappij wordt geïntroduceerd, waarbij je twee soorten burgers krijgt: burgers waarvoor alle deuren open gaan en staan en burgers die van een deel van het openbare leven worden afgeweerd en uitgesloten. Zelf zou ik kunnen zeggen: ik heb er geen last van, want ik heb de juiste papieren.

Ik zou zelfs kunnen zeggen: wil je niet uitgesloten worden, laat je vaccineren.

Maar dat wil ik niet.

Want dit is een fout argument pro vaccinatie. Dit is dwang. En die staat diametraal tegenover de vrije keuze die er bij de start werd aangeboden.

(Dit gezegd zijnde geloof ik tussen twee haakjes ook niet dat de persoonlijke vrijheid waar sommigen zich op beroepen een argument is tegen vaccinatie: je persoonlijke vrijheid ontslaat je namelijk niet van je maatschappelijke verantwoordelijkheden, en die liggen in tijden van een pandemie -net zoals in tijden van oorlog- toch lichtjes anders dan in tijden dat er niets aan de hand is. Maar shit… nu ben ik toch pro’s en contra’s aan het argumenteren…)

Enfin, het is allemaal niet zo wit en zwart als het doorgaans wordt voorgesteld.

Ik begrijp het wantrouwen tegen de covid-vaccins enigszins wel.

Ik deel het wantrouwen niet, maar ik begrijp wel dat het er is en waar het vandaan komt.

Dat wantrouwen is reëel, dat is geen fantasie van een handvol internettrollen die mensen hun beoordelingsvermogen ontwrichten met fake nieuws en complot theorieën.

Die zijn er ook -helaas- dat ontken ik niet – en dit segment nestbevuilers van het internet moet onverzettelijk bestreden worden.

Maar ze blijven volgens mij wel een minderheid. Een minderheid met een hele luide stem -dat wel- waardoor ze wellicht meer gehoord worden dan anderen en ze meer belang wordt toegedicht dan strikt noodzakelijk is. Maar gemiddeld denk ik dat de doorsneemens met wantrouwen tegen het covid vaccin enkel een heel gewoon en gezond wantrouwen uit.

Daarom vind ik het zo verschrikkelijk pijnlijk vast te stellen dat met dit wantrouwen niets wezenlijks wordt gedaan, dat er niets ondernomen wordt om wantrouwen om te zetten in het noodzakelijke vertrouwen om een gezonde maatschappij op te bouwen. (En met gezond bedoel ik vooral mentaal gezond.)

Wat me nog het meeste stoort en ook nog het meeste heeft verrast aan de hele corona periode die we intussen al bijna twee jaar doormaken is dit: dat covid als een splijtzwam doorheen onze maatschappij is geraasd, dat we willens nillens in twee kampen zijn verdeeld die met getrokken messen tegenover elkaar staan.

Het stuit me tegen de borst. Het past niet in mijn wereldbeeld met een open, vrije, democratische en pluralistische maatschappij.

Laten we afstappen van al die polariserende schimpscheuten en verwijten naar elkaar.

Neen, jullie zijn geen egoïsten.

Neen, jullie zijn geen collaborateurs. Ik vind dat hele zware terminologie om in de context van de strijd tegen een pandemie te hanteren.

Wie ze in een discussie aanwend, sluit elke verdere discussie af, ze werken contraproductief. Daar moeten we vanaf.

Tot hier mijn corona-preek.

Gaat nu allen heen in vrede, en komt alstublieft ook in vrede weer. We hebben het nodig. We hebben mekaar nodig.

Laten we ons niet langer vangen aan de verdeling waar anderen zoete broodjes van bakken. De mens als soort staat voor belangrijkere uitdagingen dan dit.

En die kunnen we alleen maar ten grond aanpakken wanneer we ons zelf niet eerst in twee kampen laten verdelen.

Want ongeacht wat je persoonlijke ervaringen met covid ook mogen zijn, de hele discussie errond is uiteindelijk behoorlijk triviaal in verhouding tot de gigantische

-en veel ingrijpendere- problemen waar we met zijn allen op deze planeet voor staan.

..

Ik laat jullie (mijn trouwe lezers/lezeressen) vrij jullie eigen mening omtrent het artikel van P. Vermeulen mij toe te zenden.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.