Uit de nieuwskeuken van Seven – Bedankt

Beste lezers,

Het is 2019. Mijn beste wensen alvast. Ik trek een nieuw blik 365 dagen open terwijl de kille januariochtend langzaam in mijn pen neerdaalt. Het licht zoekt nog zijn eigen openbaring, ik een klare kijk op een nieuwe dag.

Boerderijen, gepenseeld door  de nacht liggen nog sprakeloos in rust, ook op het erf van boer Nest is de stilte nog groot. Tegen de schrale wind in vliegt een klad kaaien langsheen het kaal geplukte herfstbos. Langs ragfijn geweven draden -in een eigen circus zonder vangnet- oefenen spinnen hun balanstechnieken, op het blaadjestapijt verschijnt familie Squirrel terwijl ergens pa Fox de passie preekt.

In de straten van mijn wereldstad hangt nog een gordijn van dunne stof en nachtelijke warmte.

Vroeger dan de haan kraait mijn geweten langsheen ochtendvruchtjes. Niet dat ‘de rosse’ het snapt als ik prevel hoe de wereld een plek van vergetelheid is als ik aantreed in mijn gewaad van onwetendheid. Is de vraag dan al niet een feit? Ik herhaal de vraag nooit meer.

In volle gedachten is het de stilte die haar streelt. Gevangen kilte herbergt de ware liefde. Haar tere handen -licht gerimpeld- bladeren door een boek. Nog lichtjes dromend leest ze traag terwijl ze door het geopende slaapkamerraam ziet hoe een nieuwe dag geboren wordt. Zachte zuchten van ware liefde glijden tussen de plooien van de nestwarmte, ze sluit haar ogen en denkt hoe mooi alles is als je bemint en bemind wordt. In een bundel vruchten van de ochtend leest ze de woorden die ik spreek en die van binnen blijven kleven. Ze herleest ze. Over ware liefde, over geven, over breken. Het zijn doordachte woorden, zinnen geformuleerd -waar een dt-fout het verschil maakt- waarbij zij denkt aan mijn rustige stem die haar gedachten spiegelt in zijn kijk op dingen. Als ze het boek dichtklapt voelt ze hoe haar ziel spreekt. Langs het raam dwarrelt een blad langzaam naar beneden. Als haar vingers langs het toetsenbord glijden stuurt ze mij een boodschap.

In het park -kortbij- in mijn stad worden de eerste daklozen wakker. Het nachtelijk wintertapijt tussen kartonnen beschutting komt langzaam tot leven. In mijn schrijfkamer brouw ik een nieuw stukje, bouw ik zinnen alsof het blokjes zijn en ook al zit ik in gedachten verzonken dwaalt zij rond in mijn zijn. Als ik nip aan mijn koffie merk ik dat ‘de rosse’ zich nog altijd lijkt af te vragen wat ik bedoelde met mijn eerder geprevelde zin. Mijn hart maakt een sprongetje als ik een lichtje zie flikkeren. Het maakt me blij dat wat ik nooit (meer) vraag zich uitspreekt in een stille korte dialoog van hart tot hart. Begrepen woorden, ware liefde-mooi want inwendig spreken wij dezelfde taal. Blij zijn, eindelijk.

Alsof mijn muze net geland is op mijn schouder voel ik de stevigheid van de ware liefde. We koesteren het eerste  weekend van het nieuwe jaar en ik schrijf jullie deze column. Met de mare in het lijf denk ik een stukje te schrijven over eerlijk respect, over moeilijke deelzame dingen die mijn hart -at last- rust en blijdschap gaven. Ik ga de column titelen met één woord, bedankt. Want eigenlijk verdient ware liefde een bedank, als raad en een luisterend oor antwoord krijgen in een korte dialoog. Een bedank voor 2018, een dag van korte dialoog en mag 2019 jullie allen voorspoed en een goeie gezondheid schenken.

Met lieve groet,

Seven.