Uit de nieuwskeuken van Seven: alleen zijn

Beste lezers,

Nippend aan een eerste tast koffie -zaterdagse troost noemt mijn muze het- moet ik nog altijd glimlachen als ik terugdenk aan een artikel van Marc Helsen.

Daarin had hij het over het feit dat ze bij Pfizer, in Puurs, rap-rap een coronavaccin ineengeknutseld hebben. Moet wel bij -70° Celsius bewaard worden.

Ge ziet dus al van ver aankomen dat die van de Kempen naar de diepvriezer bij IJsboerke moeten om een spuit in hun achterste te laten steken. Tussen de frisco’s. Twee keer dan nog, want één dosis is niet genoeg. Het ontlokt me nog steeds een lach in deze bizarre tijden.

Terwijl buiten de herfst zich vermengt met een schrale wind, een soort voorbode van een zachte winter, liggen straten en speelpleintjes er vrijwel uitgestorven bij.

Het moet volgens mij geleden zijn van bij de middeleeuwse pest dat iedereen zich zoveel mogelijk opsluit in hun huizen.

Al dalen de cijfers, toch sluipt het coronavirus nog loerend door de straten om gretig de klauwen uit te strekken naar potentiële slachtoffers.

Ergens zijn we allemaal doorgeefluiken en zullen we er samen (nog een tijdje of langer) samen aan moeten werken om geen doorgeefluik te zijn en zo het virus te stoppen.

De meesten van ons hebben een gezin, een partner en hebben zo hun dagelijkse aanspraak.

Ik ga er vanuit dat je door de gedwongen opsluiting niet meteen de neiging krijgt om op elkaars gezicht te gaan timmeren.

Ach, doorgaans zal dat best wel meevallen (mag ik hopen).

Verdwenen uit het straatbeeld zijn de uitgehangen lakens en ook het applaus om de hulpdiensten een hart onder de riem te steken is verstomd.

Mijn hart gaat vandaag uit naar de groep mensen zonder partner, zonder gezin. Mensen die naar het café gaan voor een praatje, voor de sociale contacten bij een tas koffie of een glas schuimend bier.

Mensen die lid zijn van een vereniging die nu stil ligt, mensen die niet naar hun werk kunnen omdat thuiswerk aan de orde is, mensen met weinig tot geen vrienden, die om welke reden dan ook eenzaam zijn. Die hun partner net hebben verloren, net gescheiden zijn. En geloof mij, niet iedereen heeft mail of sociale media.

Er zijn nu veel mensen die alleen de tv hebben of het raam waar ze uit kunnen staren, maar buiten is niet veel te zien. Alleen een stille straat.

Vandaag wil ik samen met jullie eens denken aan die mensen en dat is een grotere groep dan wij kunnen vermoeden.

We mogen dan wel niet in de buurt komen, maar ook op anderhalve meter kun je een praatje maken. Je kan iemand bellen, een kaartje in de bus steken…

Er zijn nog steeds tal van mogelijkheden om eenzame mensen niet in die diepe put van totale afzondering te laten afglijden.

Kijk eens om je heen, overleg (op veilige afstand) met anderen wat je hier aan kunt doen.

Maar laat eenzame mensen in deze tijd niet barsten.

Eenzaamheid is vreselijk en een van de verdrietigste situaties die je je kunt voorstellen.

Een klein gebaar kan dan een dag al een gouden randje geven, een gouden randje dat zegt : ik sta er niet alleen voor…

Ik reken op jullie.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.