Stad weigert een gedicht, stadsdichter stapt op

Een gedicht geschreven door de stadsdichter Ruth Lasters met leerlingen van de Spectrumschool in Deurne is door de stad geweigerd. Lasters stopt dan ook als stadsdichter.

Antwerps stadsdichter Ruth Lasters, die ook leerkracht is, schreef met leerlingen van de Spectrumschool het gedicht ‘Losgeld’. Als protest tegen de tweedeling A en B stroom in het secundaire onderwijs. Ze wilde eveneens meer respect vragen voor vakmannen en vakvrouwen. Lasters: “Het is een onpedagogische indeling, een symptoom van een maatschappij die de loftrompet steekt over cognitieve intelligentie en haar neus ophaalt voor technisch vernuft en handvaardigheid.”

Volgens Ruth Lasters heeft dat grote maatschappelijke gevolgen: “B-stromers voelen zich minder gemotiveerd waardoor de kans op vroegtijdig schoolverlaten verhoogd. Het maakt daardoor ook de taak van de leerkrachten in het beroepsonderwijs zwaarder, wat een weerslag heeft op hun motivatie. Tenslotte leidt vroegtijdige schooluitval vaak tot levenslange  financiële en psychologische gevolgen. Met als gevaarlijkst gevolg radicalisering in alle mogelijke richtingen.”

Het gedicht werd echter geweigerd door het kabinet van de schepen van Cultuur Nabilla Ait Daoud (N-VA). Dat vindt Ruth Lasters regelrechte censuur. Zij heeft daarom besloten om haar taken als stadsdichter neer te leggen.

Losgeld

Olie-, oliedomme staat

die leerlingen vanaf twaalf jaar

nog altijd letterlijk met ‘A’ labelt of ‘B’. Welkom in het middelbaar!

Aan Vlaanderen een vraag: wanneer ligt de maatschappij volledig plat?

Is dat wanneer de notarissen en de senators staken?

Of als de loodgieters, de bakkers en de havenarbeiders niet opdagen?

Ah, inderdaad! Het land ligt op zijn gat als de dakwerkers nakateren,

als alle winkeliers hun schup afkuisen, als de onthaalmoeders

de luiers zelf aandoen, als koks hun kat sturen naar Nam Fong,

Mister Spaghetti en naar alle internaten.

En wie is nu het slimst, iemand die weet

waar de Aconcagua ligt (vraag uit De slimste mens ter wereld)

of wie het hele stroomschema kan tekenen en uitvoeren

voor een schoolkeuken, het Sportpaleis, Wetstraat-vergaderzalen?

Iemand die weet hoeveel een flamingo weegt of iemand die een tillift kan

bedienen zonder dat de bomma valt op koude tegels voor het licht uitgaat?

Wij moesten maar eens over A- en B-ministers praten.

Dan zouden ze misschien verstaan hoe het aanvoelt. Alsof wij tweede keus zijn,

alsof een stiel leren slechts een plan B kan zijn

voor als de A-richting iemand niet ligt, niet gaat.

Straks vraagt gij, Vlaanderen, nog losgeld voor het woord ‘intelligent’

dat gij al eeuwenlang gegijzeld houdt, alleen voor quizzers reserveert,

voor dokters, architecten, wetenschappers, voor mevrouw Michiels en advocaten.

Terwijl wij, trappenmakers, de hellingsgraad berekenen,

de ideale afstand tussen treden.

Kunt gij dat, Vlaanderen? En weet gij alles, zoals wij, mecaniciens,

over de juiste spanningskracht

op bouten van de nokkenas of hoe de distributieriem vervangen dient

voor een perfecte kleptiming?

Zolang gij, Vlaanderen, niet ook de vakman slim noemt

in kranten, spelprogramma’s en journaals,

zijt gij de A’s in uw naam VlAAnderen niet waard.’

Kelvin Kamau, Miguel Angel, Charlotte Sibaers, Amber Serresen, Nyano Van Mechelen, Inne Michiels, Ruth Lasters

Spectrumschool, Deurne