Uit de nieuwskeuken van Seven: verbinding

Beste lezers,

Deze week vond ik tussen mijn té grote verzameling krantenknipsels dit terug van ene Maarten Rienks: wat ons bindt is het vermogen om te luisteren.

Voorbij het anders zijn kijken, waar de ander staat.

Wat ons bindt is tijd nemen voor niet weten, ongemak uithoudend stil zijn.

Wat ons bindt is zien en zien dat je wordt gezien.

Wat ons bindt is wat ons niet scheidt.

Verbinding en verbinden.

Bij een eerste tas koffie link ik de zinnen van Maarten aan de robinia pseudoacacia maw aan acacia’s.

Bomen met een ‘royaal’ tintje: de eerste ‘robinia pseudoacacia’ werd overigens in 1601 in de tuin van het Louvre in Parijs van koning Hendrik IV van Frankrijk geplant. Nu de dagen langzaam langer worden en de straling van de zon in warmte gaat toenemen denk ik al aan de lente. De natuur komt volop in beweging maar ook wij als mensen kruipen uit ons winternest, onze lippen gaan op “glimlach” en onze kledij wordt aangepast bij de frisse kleuren van het nakende voorjaar.

In mijn dorp stonden vroeger aan weerszijden van mijn straat decennia-oude acacia’s; statige bomen met een stam van wel 50 cm doorsnee.

Wat een eer dat zulke bomen in onze straat stonden.

Ja, inderdaad, u leest het goed. Het is verleden tijd.

Sinds vijf jaar is (de straat in het dorp waar ik ooit opgroeide) niet langer die statige allee maar een gerenoveerde doorgangsweg met moderne lantaarns en boompjes die nog gekoppeld zijn aan een verstevigingspaal met een rubberband om scheefgroei en omver waaien te voorkomen.

Eigenlijk is “mijn” straat ook altijd de reden geweest om nog eens in “mijn” dorp langs te rijden maar het betekent ook dat  ik sinds vijf jaar al de voorjaarsactie moet missen.

Geen nestbouw, geen over elkaar heen rollende parende houtduiven, geen bijen die in één van de ontstane holle ruimtes van een robinia voorbereidingen treffen om hun honing op te slaan in de gemaakte honingraten.

Wist u dat dat de acacia een honingleverancier bij uitstek is?

De nectar kan 35 tot 59 % suiker bevatten. De acaciahoning is vloeibaar en geurig. Dus wil ik het in deze column eigenlijk niet hebben over verbinding of verbinden maar wel over die robinia pseudoacacia.

Over die acacia met die holle ruimte die diende als honingopslagplaats voor bijen.
Ik herinner mij nog goed toen die boom gekapt werd.

Als snel werd duidelijk dat zich bijen in die boom bevonden, een heel volk.

Er verschenen allerlei gemeentewerkers in beschermende pakken om de kap succesvol te laten verlopen.

Ik geloof dat ik als bij ook de aanval zou inzetten als mijn voorraadschuur bruut werd afgebroken.

Maar goed ‘ alea iacta est’ – de teerling was geworpen.

Met een doffe dreun viel de acacia op de grond.

Decennia levensvreugde lag plotseling levenloos op het asfalt.

Slechts triomfantelijke gemeentewerkers keken voldaan naar het resultaat.

Nu werd ook duidelijk wat zich vele jaren in die holte van de gevelde acacia had afgespeeld.

Er was een labyrint aan honingraten te zien van perkamentpapier zo dun. Feilloos aan elkaar verbonden raten, dienstbaar aan elkaar.

Aan de bijen die dit gerealiseerd hadden zijn goeie monniken aan verloren gegaan!!

Dat die honingraat nu vijf jaar later weer in mijn werk op symbolische wijze terugkomt is meer dan toeval.

Het moet zo zijn.

Dat patiënttrajecten uitgedrukt kunnen worden in een honingraat staat voor mij onomstotelijk vast.

Een patiënttraject is immers ook een aaneensluiting van raten die verspringen van de ene raat naar de andere met vooral het onderlinge dienstbare of complementaire karakter.

Een honingraat is complex en intensief qua bouw maar wel heel functioneel als het goed in elkaar zit.

Een patiënttraject is complex en intensief qua bouw maar wel heel functioneel als het goed in elkaar zit.

Er is echter één groot verschil met de honingraat die ten prooi viel aan de gevelde acacia. Een patiënttraject kappen we niet af bij niet slagen maar we zoeken of stappen over naar nieuwe raten om telkens met de patiënten in beweging te blijven teneinde continuïteit en kwaliteit van zorg te leveren voor iedere individuele ‘bijen’ patiënt!

Ik hoop dat jullie mij begrijpen.

Dus bij deze: graag tot meer lees volgende week.

Groeten,

Seven.