Select Page

Uit de nieuwskeuken van Seven: eenzaamheid

Uit de nieuwskeuken van Seven: eenzaamheid

Beste lezers,

 

Het is zaterdagochtend en terwijl ik nip aan een eerste tas koffie vraag ik me af hoeveel mensen wandelen in de ruïnes van eenzaamheid. Afgelopen week – als het ware teruggeflitst naar mijn kindertijd – moest ik denken aan kluizenaars.

Een kluizenaar was een veel voorkomend karakter in de kinderboeken- en films uit mijn jeugd. Meestal ging het om een norse, zonderlinge man, die nooit iemand zag. Hij zag er onverzorgd uit en woonde al in een net zo onverzorgd huis. Het lag afgelegen, had gebarsten ramen, meters onkruid en een half-ingezakt dak. Iedereen in het dorp kende hem, maar weinigen hadden hem ooit gezien omdat hij nooit buiten kwam. Ouders drukten hun kinderen op het hart om nooit in de buurt te komen van dat huis. Natuurlijk deden ze het toch en moesten ze rennen voor hun leven.

Het idee dat eenzame mensen maar vreemd zijn en dat je bij hen uit de buurt moest blijven zat er bij mij al vroeg in. Ik vond eenzame mensen maar raar: wie heeft er nu geen vrienden? Wie komt er nu nooit zijn huis uit? Dan moet er wel iets mis met je zijn. Het was misschien een naïeve gedachte van een even naïef jongetje van 8, 9 of 10 jaar oud.

Maar dat beeld achtervolgt me nog steeds.

Eind 2020 merk ik, gezien de opeenvolgende golven van het coronavirus, dat eenzaamheid iedereen kan overkomen. Het lijkt alsof iedereen plots raar is, net als die griezels uit mijn kinderboeken. Nu ja, depressie en eenzaamheid hebben veel met elkaar te maken. Alleen voelt dat laatste nog rotter aan. Eenzaamheid vreet je van binnenuit op en laat een enorm gat achter in je ziel. Het blijft malen in je hoofd: ben ik raar? Ben ik niet goed genoeg? Ben ik niet de moeite waard? Heeft mijn leven nog wel zin?

Het waren vragen die ik jarenlang steevast negatief beantwoordde. Als ik de moeite waard was, zouden er wel mensen zijn die om me gaven. Daar denk ik soms nog steeds zo over, maar gelukkig kan ik deze vragen tegenwoordig meestal positief beantwoorden. Eenzaamheid en een corona-isolatie is lang. Het lijkt niet meer op te houden. Maar het stopt. Met geduld en soms wat geluk. Maar eenzaamheid kruipt er niet net zo uit als dat het er langzaam inkruipt. Je moet het de deur uitschoppen, het gat in je ziel dichten.

Het is een lang, moeilijk en leerzaam gevecht met jezelf, twijfels en stemmetjes in je hoofd. Eenzaamheid is géén keuze, het overkomt je. Maar je bent wel de enige die er wat aan kan doen. Eenzaamheid is een struggle. Niet alleen de twijfels blijven, maar ook het stigma. Over depressie, angststoornis en algehele mentale gezondheid durft zelden iemand te praten, laat staan te schrijven.

Vaak sluipt angst puur in je hoofd, maar deze angst wordt onderbouwd door een maatschappij die niet klaar is om eenzaamheid te accepteren.

Een maatschappij die haar kinderen nog steeds op het hart drukt om niet in de buurt van dat griezelige huis met gebarsten ramen en meters onkruid te komen. En dat terwijl die huizen het halve dorp vullen. Sommige voor altijd geruïneerd, sommige schitterend gerenoveerd.

En in straten wandelen mensen in de bad times van corona rond, zuchtend in de ruïnes van de eenzaamheid.

 

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.

About The Author

mm

Wilfried Defillet schrijft al jaren als freelance-journalist en was o.a. correspondent van GvA voor het district Deurne. Hij werkt mee aan buurtbladen zoals 't Vliegerke en Borgerblad

Leave a reply

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *