Uit de nieuwskeuken van Seven: Kerstmis anno 2020

Beste lezers,

Terwijl ik nip aan een eerste tas koffie, probeer ik de sombere vooruitzichten voor kerst, een plaatsje te geven want lange stijlvol gedekte tafels vol vrienden en familie zit er dit jaar niet in.

Eigenlijk heb ik de afgelopen maanden zowat alles wat geannuleerd werd over mij heen laten komen. Festivals, waar ik nooit naar toe ga en het songfestival, waar ik nooit naar kijk.

Kerstmis gaat door, in alle hysterie en voor veel mensen een bottleneck. Het lijkt of ineens alle geduld en begrip op lijkt. Blijkbaar moet die kalkoen er komen of in elk geval vier aan elkaar geschakelde gourmetstellen.

Wil ik het hebben over de hiermee gepaard gaande lange rijen in de supermarkt, de torenhoge boodschappenkosten of de soms oplopende spanningen van wie nodigen we uit?

Neen.

We stevenen af op een rustige kerst, da’s zeker. Je hoeft je als vrouw niet druk te maken om welke glitterjurk je uit de kast gaat halen (en of je er nog in past) en dit jaar zal je geen ladders in je panty hebben noch blaren door je zit-hakken (waar je té lang op liep).

2020, het jaar waarop je gewoon een joggingbroek aanhoudt en je op de sofa mag blijven liggen.

Ondertussen zorgt de frituurketel voor de eerste spetters, kan je Netflixen of Wordfreud spelen (met mensen die je niet kent) en zelfs een beetje aangeschoten worden met je eigen vent. ’t Is kerst.

Je hoeft niets want er mag niets. Deuren dicht en een pizza bestellen als optie. Na wat wijntjes rondom je eigen keukentafel zingen over a Long Lonely Christmas.

Alternatieven zat voor kerstavond en dan ’s anderendaags ontwaken met buiten de eerste winterkou, jij weggedoken in flanellen beddengoed en languit liggend wachten op het eerste licht.

Nog even reflecteren naar. Uitgespeeld, zoals 2020 bijna is.

De kers op een mislukte taart, chagrijn van en hopen op dat alles anders wordt. Ooit.

Enkel de natuur schijnt je te begrijpen, laat de zon schijnen en op een dag krijgen we allemaal een vaccin en gaan we een allermooie zomer tegemoet. We gaan de horeca en de zee overladen met bezoekjes en de theaters weer gezond klappen. Onze waardering voor ’t leven nalaten in lieve woordjes, zure momenten vergeten en in ons hart slingers hangen vol positiviteit.

En volgend jaar? Dan mag je weer een kerstmenu samenstellen voor de ganse familie.

Gourmetstellen ordenen, het gezeur aanhoren van familieleden over fait-divers en verbijten hoe je steeds merkt dat gewoon dingen niet matchen.

Volgend jaar. Nu even niet, geniet ervan.

Weet je wat? Sla je innerlijk tapijt open en laat je emoties los. Mimar.

Mimar, Spaans voor knuffelen en liefkozen. Kerst 2020, nog even en ’t jaar is uitgespeeld.

Ik roep herinneringen op, zoek mijn blauwe joggingbroek en aai “de rosse”.

Kerst komt eraan en ik schrijf mijn ene wens neer. Gekaderd in mijn ziel hangen dagen van, momenten die de woorden niet vonden en omzwachteld met liefde vult mijn hart zich met denken aan.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.