80 jaar sociale inzet

Deze week is het de week van de vrijwilliger. Dan worden alle vrijwillige medewerkers, en dat zijn er heel wat, in de bloempjes gezet. Maar deze keer springt één vrijwilliger er toch bovenuit: Mimi Vrints-Delafaille (95) uit Borgerhout. Zij is al 80 jaar vrijwilliger bij het Rode Kruis.

In 1940 vroeg een klasgenoot aan de toen 15-jarige Mimi of ze mee wilde doen met de jongerenafdeling van het Rode Kruis. Er waren leuke activiteiten en de meisjes kregen een opleiding als medische hulpverlener. Mimi en haar klasgenoten hapten toe. “Het waren gezellige jaren”, getuigt Mimi Vrints. “En we leerden heel veel. We kregen lessen van artsen over het toedienen van eerste hulp bij slachtoffers.” In 1943 werd de lagere school in Mortsel getroffen door de bommen. Het leed was enorm bij de kinderen en de ouders. De jongeren van het Rode Kruis werden ingeschakeld bij de reddingswerken. De aanblik was niet te vergeten. Niet veel later werd Antwerpen bestookt door de vliegende bommen en ook daar stonden de jonge hulpverleners paraat. En als de oorlog was afgelopen, kwamen er mensen terug die in barslechte conditie waren. “Wij hebben verschrikkelijke dingen gezien waardoor we getekend waren voor de rest van ons leven. Mensen met vreselijke verwondingen en kinderen die hun ouders waren verloren. Een aantal mensen hadden enkel nog de kleren die ze aanhadden. Wellicht daardoor dat wij ons allemaal ons leven lang zijn blijven inzetten voor het Rode Kruis”, besluit Mimi Vrints over deze periode.

Hulpverlenen in avondkleren

Na de oorlog hernam het leven zijn gang. Cursussen werden opnieuw gegeven, bloedinzamelingen werden terug georganiseerd en de sociale dienst begon weer te lopen. Mimi Vrints: “We zetten ons eveneens in voor kansarme kinderen met Sint Niklaasfeesten en zomerkampen.” Af en toe sloeg het noodlot toe. Zoals de grote overstromingen in 1953 wanneer de Rode Kruismedewerkers gezamenlijk een opvoering in de opera bijwoonden. Vrints: “In onze mooie kleren zijn we onmiddellijk naar Hingene getrokken waar de situatie rampzalig was.” Of later de bomaanslag in de Diamantwijk in 1981. Ondanks dat Mimi Vrints er steeds weer op hamert dat het werk van het Rode Kruis door een groep vrijwilligers gebeurt, bleek zij toch bijzonder actief. Zij was afdelingsverantwoordelijke voor Bloed en Plasma in Borgerhout, zij was eveneens afdelingsverantwoordelijke voor Sociale Hulpverlening en tenslotte ook nog voor Communicatie en Werving. En daarbovenop was ze ook nog eens gewestelijk ondervoorzitter. Ondertussen had ze drie kinderen. “Een voltijdse bezigheid als vrijwillige medewerker”, geeft de actieve vrouw toe. “Dat kon omdat ik heel veel hulp van mijn man en mijn familie heb gekregen.”

Als het in Borgerhout niet ging, ging ik hulp vragen in Deurne

In al die jaren heeft Mimi Vrints een uitgebreid netwerk opgebouwd. Speciaal voor Gazet van Deurne wil ze toch iets verklappen: “Ik had heel goede contacten met het bestuur van Borgerhout en met de lokale politie. Maar als er dan toch iets was wat ik niet gedaan kreeg, ging ik naar Deurne.” Ze aarzelde niet om de telefoon te grijpen als er iets niet in orde was. Vrints: “Tijdens een activiteit in de Zoo raakte een kind gewond. Het werd met de ziekenwagen naar Stuivenberg gevoerd. Maar omdat de ambulancechauffeur over de trambedding had gereden, kreeg hij een boete. Dan heb ik zelfs contact met de procureur opgenomen.” Op de vraag wat er in de loop van de 80 jaren is veranderd, zegt Mimi Vrints na even nadenken: “Het is moeilijker om vrijwillige medewerkers aan te trekken en de inzet is vaak ook beperkt in de tijd. En het aanbod van het Jeugd Rode Kruis is aangepast naar de moderne tijd. Vroeger leerden wij Esperanto (nvdr. een internationale artificiële taal) op de zomerkampen.” Rest nog één vraag: “Hoe houd je het 80 jaar vol om je dagelijks in te zetten voor het Rode Kruis? Mimi Vrints hoeft niet lang nadenken: “Door de vriendschap en dankbaarheid van de mensen die je helpt. Kleur of godsdienst, dat maakt voor mij niet uit. Voor mij staat het Rode Kruis voor menselijke waarde, respect en onpartijdigheid”.

Wie wil bloed geven kan dat op: