Uit de nieuwskeuken van Seven: bij het afscheid van een jaar

Beste lezers,

Met een boodschappentas vol -van alles en té veel – en 2 flessen champagne sta ik bij het verkeerslicht te wachten. Terwijl de auto’s langs me heen razen, flitsen beelden van het afgelopen jaar voorbij.

Mijn angst, twijfels, vermoeidheid en slapeloze nachten. Mijn muze haar nachtmerries, gezinsturbulentie maar vooral die momenten van ware liefde die er altijd waren (en zijn).

In de verte zie ik een vrouw op de fiets aankomen. Ze heeft een perfect gekapt kapsel, draagt prachtige hakken en een (volgens mij) peperdure jas.  Als de vrouw me passeert, lacht ze vriendelijk naar me. Met haar eenvoudige spijkerbroek, knalrode (dure) bomberjack en warme uitstraling lijkt ze enkel in dat eerste op mijn muze. Naast mij stopt een man die met zijn (vermoed ik) kleindochter aan het wandelen is. Het kleine meisje is met haar knuffel aan het spelen en kijkt mij met grote ogen aan. Ik begroet haar en kijk omhoog naar de schuchtere zon die precies tussen een kale bomenrij uitkomt. Ik haal diep adem en voel een rust in mijn lichaam komen. 2019 gaat voor mij niet de geschiedenis in gaan als een slecht jaar.

Ik zou het zo weer over doen: ik heb mezelf (nog) beter leren kennen, ben sterker geworden en kan méér  genieten van kleine dingen. Dat pakt niemand me meer af. Nee, 2019 is me dierbaar. On top off that is er dit jaar het liefste jongetje ter wereld bij gekomen, heb ik veel tijd in mijn eerste boek gestoken en is “de rosse”, Julieke nog aanhankelijker geworden. En dat allemaal samen met mijn grote liefde, mijn muze mogen delen en beleven, wat kan een mens nog meer verlangen?

Het getik van het verkeerslicht gaat over in geratel. Met een licht euforisch gevoel steek ik de weg over.

Ik heb zin in 2020, kom maar op met dat nieuwe jaar.

Als ik bijna aan de overkant van de straat ben word ik op brute wijze uit mijn dagdroom gerukt. Twee Italiaanse toeristen met ‘Antwerpen’ mutsen op hun hoofd slingeren met hun gehuurde tandem door het rode verkeerslicht. Ik schrik en roep de jongens een paar dingen toe (wat ik normaal nooit doe) die ik me nog herinner van mijn Italiaanse uitwisseling op de middelbare school. Terwijl mijn bloed kookt, rijden de twee onverstoorbaar verder. Ik denk dat mijn reactie heeft te maken met de donkere dagen, het verlies van een vriend en gemis. En zo zijn we, bijna eind december, bezig met heel hard ons best aan het doen met het afronden van zaken.

Op de traditioneel ingestelde eindejaar borrels en meetings wordt overlegd onder het genot van een hapje en drankje en teruggekeken op het afgelopen jaar. Alles wordt besproken, wat ging mis, wat kon beter en welke collega heeft zich met welke baas omhoog gefriemeld.

Roddels, nieuwtjes, anekdotes, alles komt voorbij en als het eventjes meezit verdwijnen werk-tortelduifjes stiekem naar een meer cosy verblijf. Niemand heeft iets gemerkt, of deed toch alsof.

De verkregen presentjes van de afdeling sales worden nog even eerlijk verloot onder het (dan nog aanwezig) personeel terwijl de duurste flessen wijn natuurlijk al lang in de iets te dikke leaseauto liggen van de CEO. Het is een afsluiting van het jaar en de goede voornemens mogen gaan beginnen. Mij lijkt het allemaal vreemd eigenlijk, want we sluiten niks af, er eindigt niks en de wereld draait gewoon door.

Hoe komen we dan aan 1 januari als officiële start dag van het nieuwe jaar? Andere landen of regionen hebben namelijk weer een andere dag als start van het nieuwe jaar. Zo heeft Ethiopië bijvoorbeeld oud op nieuw van 11 tot 12 september. Nu weet ik dat heel vroeger het nieuwe jaar logischerwijs ergens in de lente werd gevierd, omdat dan alles weer tot bloei kwam. Symbolisch begon het jaar weer opnieuw. Dat snap ik, dat is logisch. Maar wat blijkt, dat er ergens rond 1575 iemand uit Spanje heeft besloten om 1 januari als bid- en boete dag te benoemen als nieuwjaar vanwege de besnijdenis van Jezus. Het enige argument dat ik kan bedenken is dat een dyslectische pater zich vergist heeft bij opstellen van de nieuwjaar regels. In plaats van alles tot bloei in de lente naar een beetje bloei onder de lenden. Hoe dan ook, het jaar is op 31-12 ten einde en we gaan er met z’n allen knallend in, of uit, of hoe je het dan ook zelf graag wilt.

De ene viert het voor de TV met André Rieu door de speakers en de ander springt graag één of andere rivier of zee in voor de nieuwjaarsduik. Mijn voorkeur gaat uit naar een klein nieuwjaarsfeestje waar de verwachtingen minimaal van zijn. Een potje bier of glaasje wijn en dan valt het altijd mee , dan wordt het ongetwijfeld leuk. Het is namelijk niet te plannen dat “de rosse” met een romeinse kaars wegrent en de hele buurt onder vuur ligt. Het is niet te plannen dat je beste vriend een sigaretje aansteekt en weggooit in de kerstboom.

Het is niet te plannen dat we samen onder elkaar de spreekwoordelijke kerstballen uit onze broek lachen. Dat gebeurt spontaan en je moet het er zelf naar maken, ook op oudejaarsavond.

We kennen allemaal ongetwijfeld de anticlimax van een groot nieuwjaarsfeest. Op grote posters wordt “Sylvesterparty” aangekondigd. “Het beste feest van het jaar, laat je verrassen!”… Nu, dat laat iedereen zich dan ook. Want tot 12 uur is iedereen aan het wachten op gezelligheid die niet uit zichzelf gaat komen. Ook het leuke 60’s thema laat de boel niet op gang brengen. Het grote dilemma om het toch maar op een zuipen te zetten ontstaat en de zaal is al gauw verdeeld in veel te dronken mannen met geïrriteerde vrouwen en alcoholonthouders. Zodra het tegen middernacht aan loopt ontstaat er pas wat spanning in de zaal. Waarschijnlijk vanwege het feit dat er gezoend moet gaan worden met… tsja, met iedereen zo’n beetje. Ook met die ene, met die natte snor, waar nog wat krabsalade in bungelt en die juist rond middernacht in jou buurt blijft hangen om je als eerste gelukkig nieuwjaar te kunnen kussen. En dan, dan gaat het feest pas losbarsten en heb je -als man- op 1 januari je eerste goede voornemen van het vorige jaar om nooit meer naast de wc te plassen  wederom niet gehaald. En dan is er meestal ook nog de nodige de eerste sex.  Nee, dat is niks meer voor mij.

Ik hou het liever bescheiden. Geen gedoe met de eerste kus in het nieuwe jaar. Middernacht haal ik nooit, maar op 1 januari ’s morgens bij een eerste tas koffie denk ik aan de besnijdenis, aan de schoonheid van ware liefde en alle kleine dingen die een jaar de moeite maken.

Maar als je het mij op de man af vraagt : Hello 2020, I’m ready for you!

Prettige jaarwisseling allemaal.

Tot meer lees volgende week, volgend jaar.

Groeten,

Seven.