Uit de nieuwskeuken van Seven: vreemdgaan

Beste lezers,

Ik hoop dat jullie een fijne 1 mei achter de rug hebben.

Afgelopen week bladerde ik (eerder toevallig) door Wikipedia en kwam er terecht bij vreemdgaan. Een sleutelwoord waarover ik het vandaag even wil hebben.

Volgens de vrije encyclopedie is vreemdgaan of overspel het hebben van een  seksueel contact of een (seksuele) relatie met een ander dan de vaste partner, zonder dat die laatste hiervoor toestemming heeft gegeven (al kan het natuurlijk ook dat de vaste partner er mee instemt).

Vaak wordt dit gezien als immoreel gedrag.

Uit onderzoek komen wisselende cijfers naar voren over het percentage mensen dat weleens vreemdgaat.

Dit is een logisch gevolg van het feit dat er geen duidelijke definitie is van wanneer er sprake is van seks. Het ene onderzoek vindt kussen voldoende, het andere onderzoek beperkt de definitie van vreemdgaan tot geslachtsgemeenschap.

Ook zijn mensen veelal niet erg open over hun seksuele activiteiten, waardoor de resultaten van enquêtes sterk afhangen van de manier waarop de respondent bevraagd is.

In dit virtuele tijdperk gebeurt het ook vaker dat via sociale media ‘pikante’ online gesprekken plaatsvinden en er nogal ‘open’ foto’s gedeeld worden. Maar er zit (zoals steeds) een adder onder het gras: wat nadat de ‘relatie’ afspringt?

Maar goed, over in zijn algemeenheid dus: overspel. Het komt meer voor dan we wellicht denken en in verschillende vormen.

Voor overspel is namelijk een speciaal soort huwelijk nodig: het verstandshuwelijk. Om een verstandshuwelijk goed te houden, is overspel nodig want een mens is meer dan alleen verstand. Overspel is de derde partner in een verstandshuwelijk. Maar nu bijna iedereen mag trouwen met de man of vrouw van zijn keuze is overspel een zeldzaamheid geworden.

Overspel is een heel erg moeilijk te spelen spel, waarbij het gaat om het genoegen van de seks. Seks en seks alleen.

Geen verhouding, geen verleden, geen toekomst. Seks.
Mannen noemen hun vreemdgaan bij voorkeur ‘overspel’ terwijl het in wezen vaak een affaire betreft.

Zeggen: “Ik kan niet wachten tot ik je weer zie”, daar begint een affaire.

Zeggen: “Als ik bij jou ben, voel ik pas dat ik leef”, is een overtreding.

Elke verwijzing naar vroeger of later valt buiten de spelregels van het overspel en duwt de boel richting affaire. Elke verwijzing naar een emotionele gehechtheid die verder gaat dan het moment van samenzijn is ook een overtreding.

De echte pur sang overspelige weet wat de inzet is: seksueel genot.

En dat is iets anders dan compensatie zoeken voor een slecht huwelijk, en vaak bij vrouwen bevestigd willen zien dat je begeerd wordt of nog meetelt, hoewel deze beweegredenen het seksuele genot natuurlijk niet uitsluiten.

De echte overspelige heeft de boel in de hand en zorgt ervoor dat er niemand gekwetst wordt.
Ik ken één vrouw die het kan: ze heeft een gelukkig huwelijk (denk ik toch), met een kind, maar ze heeft ook een relatie met een man waar ze een paar keer mee afspreekt om seks mee te hebben. Enerzijds raar is dat de man van de vrouw op de hoogte is van de relatie. Beweegredenen kunnen zijn: hij laat het toe (wat kan om verschillende redenen) of zij hebben over haar escapades een akkoord gesloten, en blijven bij elkaar.

Uiteraard hoort bij ‘het spel’ ook een vat leugens waarmee je de minnaar eigenlijk op het verkeerde been zet. De overspelige huisvrouw zal bijna altijd de nadruk leggen op het feit dat voorzichtigheid gevraagd wordt, haar man mag niets te weten komen.

Bij de samenkomsten heerst er uiteraard een uitgelaten sfeer. Niets leuker dan een ‘secret’ te delen in een mooi hotel waar men ongestoord van elkaar kan genieten.

Een beetje luxe gekaderd in het spel of het spelletje.

Het geloof in de liefde is ver te zoeken bij vreemdgaan. Ik blijf me erover verbazen. Iedereen lijkt het tegenwoordig te doen. In mijn vriendenkring zijn de afgelopen tijd verschillende mensen uit elkaar gegaan omdat de een de ander had bedrogen, ik hoor op verjaardagen van volslagen vreemden dat ze doodleuk een relatie naast hun relatie hebben en in de afgelopen jaren ben ik heel wat mensen tegengekomen die me opbiechtten wel eens naast het zogenaamde potje gepiest te hebben.

Wat ik wel (nog erger) vind zijn de mensen die heel principieel van de daken schreeuwen dat ze zoiets nóóóit zouden doen, terwijl zowat iedereen weet dat ze het wel doen.

Pas echt gevaarlijk wordt het als te maken hebt met een vrouw die uit is op een betere positie bereiken in het bedrijf waar jij de lakens uitdeelt, jij trapt in de val en papt er mee aan  tot ze op een bepaald moment alle troeven in handen heeft om je in diskrediet te brengen en te chanteren.

Maar slapende honden wakker maken, is gevaarlijk.

Of ik misschien te naïef in de wereld sta…Ik ben er niet uit.

Wat ik wel weet: ‘alles’ loopt zelden goed af en op het einde van ‘de secret relatie’ rest alleen nog miserie. Maar ach, dat gelooft géén kat éénmaal je vastgezogen bent in het geloof dat niemand het ooit te weten komt.

Ik wíl graag geloven in eeuwigdurende liefde, ik wíl graag zien en gezien worden, ik wíl hand in hand met mijn tachtigjarige rimpelige echtgenote door het park, maar is dat überhaupt mogelijk?

Kunnen mensen dat?

We moeten toch toegeven dat de verliefdheid en lust van die beginjaren er op een gegeven moment wel af zijn? Hoe ga je dan verder?

Moet je dan heel hard werken aan je relatie of moet je blij zijn dat je tenminste niet alleen bent (maar je ondertussen doodvervelen en af en toe een ‘uitstapje’ maken?)

Ik hoop dat jullie me eerlijk en open willen vertellen hoe jullie erover denken.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.