Uit de nieuwskeuken van Seven: Celine Dion

Beste lezers,

Pasen. En hier zit ik dan, op een zaterdagochtend met een eerste tas koffie aan mijn schrijftafel, dubbend welke Netflix-serie ik straks weer ga bekijken in thuisisolatie. Ik had me echt voorgenomen een column te schrijven die over iets anders ging dan dat verdomde virus. Iets opbeurends, gewoon even helemaal weg van -en uit deze crisis. Ik haat het dat ik geen idee heb waar deze crisis naartoe gaat. Kunnen we van de zomer weer blij en gezond naar buiten, opgelucht dat we deze ellende eindelijk achter ons hebben gelaten? Komt er een vaccin? Ik denk aan de mensen die ik extra liefheb en niet elke dag meer zie. Letten ze wel goed op zichzelf? Het ergste vind ik misschien nog dat ik optimistisch moet blijven, omdat deze situatie anders niet te doen is. Maar juist dat optimistisch blijven is ontzettend moeilijk als je niet weet hoe lang het nog duurt voordat de berichtgeving rondom corona weer reden geeft optimistisch te zijn.

Ik graaf in mijn geheugen en probeer mij de dag te herinneren dat mijn muze en ik zorgeloos kusten. Niet wetende dat die kussen de laatste in misschien wel een heel lange tijd zouden zijn. Liefde is nog nooit zo belangrijk geweest. We hebben elkaar gewoon nodig. Dus blijven we optimistisch. “We hebben whatsapp video” zegt mijn muze én telefoonseks knipoog ik snel er achteraan, maar nee serieus het voelt allemaal een beetje als een steen in onze maag. Positivisme hebben we nodig zoals in achter elke wolk schijnt de zon, het glas is half vol, morgen is een nieuwe dag, of zoals mijn oma altijd zei: ‘Alles gebeurt met een reden’. Deze periode is een tijd voor extra knuffels, desnoods digitaal.

Buiten is de lente al volop aanwezig en barst in de tuin het voorjaar los. Terwijl “de rosse” een tuinstoel heeft ingepalmd zie ik hoe mijn buurman geniet van de bollen die hij in het najaar in de grond had gezet. Het lijkt mij of hij er dit jaar veel meer oog voor heeft dan anders, omdat hij nu bijna de hele dag van binnen uit naar zijn voortuin kijkt.

Zelf beperk ik mij tot een dagelijkse wandeling in het nabij gelegen park. Het raakt me -al kan ik de manier ervan niet omschrijven- er kinderen te zien rennen als kalveren die voor het eerst de wei in mogen. Natuurlijk zijn er hélaas (driewerf zelfs) nog zondebokjes die het nooit (denk ik) zullen snappen dat eensgezindheid, vertrouwen in de leiding en solidariteit  waarden zijn die een volk door een crisis heen kunnen slepen. Het zijn onzekere tijden en het liefst zouden we een schuldige aanwijzen om onze angst te bedaren. Dat is een bekend psychologisch mechanisme, het dient om de spanning die je voelt af te voeren. Maar laat ons die evaluatie maken als we allemaal nog leven.

Afgelopen week (op zoek naar wat vrolijker nieuws) toverde één nieuwsitem een brede glimlach op mijn lippen: Celine Dion was jarig. Dus bij deze: ik heb me er nooit voor geschaamd, mijn enorme bewondering voor Celine. Ik heb zelfs twee Franse Cd’s van haar in de kast staan. Vroeger kon ik die woord voor woord mee krijsen, want dat gebeurt als je in Celines toonhoogte probeert mee te gaan. En ja, ik ben één van die mensen die het terecht vond dat My Heart Will Go on wekenlang bovenaan elke hitlijst prijkte. Ik heb de film al zeker twaalf keer gezien en nog steeds voel ik me week in de knieën als ik die eerste zachte klanken van dit nummer tegen de achtergrond van dat zinkende schip hoor.

Haat me maar, ik hoor mooi wel bij dat selecte clubje mensen dat de schoonheid van dit nummer na al die jaren nog steeds weet te waarderen. Dat is namelijk een voorrecht. Het geldt overigens voor al haar nummers. Wie een beetje moeite doet en Celine gewoon een kans geeft, zal al gauw ontdekken dat er voor elke gelegenheid wel een geschikte Celine is.

Ja, ik hou van Celine. Haar bijna groteske shows in Las Vegas, haar accent dat je als je haar nummers dus een kans geeft, nog een beetje in haar Engelstalige nummers hoort. Haar onwaarschijnlijke samenwerking met R. Kelly, waarvan niemand begrijpt hoe dat ooit heeft kunnen gebeuren. Haar gevoel voor humor.

En ja, zelfs de dramatiek waarmee zij haar entree maakte tijdens de live uitgezonden uitvaart van haar grote liefde René. Dus alsnog van harte Celine en dankjewel voor al die passie die je in werkelijk elk nummer dat je ooit hebt uitgebracht hebt weten te persen. Blijf dat vooral doen. Ik hou ervan.

Hou jullie gezond en draai eens een Celientje.

Graag tot méér lees volgende week.

Groeten, Seven.