Uit de nieuwskeuken van Seven: toilet

Beste lezers,

Als ik één ding zou moeten noemen waar ik een chronisch gebrek aan heb, is het wel aan tijd. Tijd intrigeert me. Het is enerzijds abstract (je kunt het niet zien), maar anderzijds o zo concreet (bijvoorbeeld als je ergens te laat komt).

De mooiste, bijna poëtische, definitie van dit begrip vond ik ergens in een digitaal kanaal, waar tijd wordt omschreven als de “onstuitbare gang der dingen van toekomst door het heden naar het verleden”. De meest gangbare betekenis is echter dat tijd niets meer of minder is dan een “opeenvolging van momenten”. Kijk, dát herken ik wel. Want momenten heb ik de hele dag door juist in overvloed. En ze volgen zich inderdaad in een razend tempo op. Momenten die ook vaak te koppelen zijn aan ontmoetingen.

Zo liep ik afgelopen maandag in de binnenstad een wat oudere man tegen het lijf die zichzelf voorstelde als “toiletprofessor”.

Meteen maar een waarschuwing vooraf: dit wordt een onsmakelijk stukje en mannen (dus ook ik) komen er bekaaid vanaf.

Terwijl ik wegwandelde van een nazomers ontbijt (op het terras van mijn favoriete taverne) en ik nog dacht aan het verorberde zachtgekookt eitje, liep ik tegen hem aan. De Toiletprofessor, met hoofdletter T. Ik wist niet eens dat zoiets bestond. Hij vertelde mij dat hij al maar liefst dertig jaar lang (!) onderzoek doet naar onze kleinste kamertjes. Vanwege deze niet geringe prestatie (dixit hemzelve) werd hij door de NMBS uitverkoren om een ontwerp te maken voor een nieuw trein-toilet. ‘Al vanaf de tijd dat mannen jagers waren, plassen ze staand tegen een boom’, teken ik op   uit de mond van het wc-orakel. Ik denk : “Dat had ik je -zonder één minuut onderzoekservaring- ook wel kunnen vertellen”.

De Toiletprofessor is met name gespecialiseerd in redenen waarom mannen ‘naast de pot piesen’ (letterlijk dan): ‘Sommige mannen zijn dik en kúnnen helemaal niks zien beneden. Soms zijn het heel lange mannen en dan spettert het tóch omdat het van zo hoog komt.’ Ach, ach. En ik altijd maar denken dat goed richten zo moeilijk niet kan zijn omdat die slurf toch echt al sinds hun geboorte tussen hun benen zit. Maar ik ben natuurlijk ook geen professor, wel een man.

Ik luister met aandacht terwijl ondertussen het sanitaire leed door dit urineballet tijdens treinreizen, vooral voor vrouwen, niet te overzien is.  De Toiletprofessor: “ Noteer het, maar liefst 41% van de dames voorafgaand aan een treinreis durven niets drinken uit angst naar dat smerige plakkerige stinkhok te moeten.” Mijn muze hoort daar ook bij.

Als ik deze wetenswaardigheden met haar deel, zegt zij iets dat voor mij een regelrechte “eyeopener” is.

‘Waarom denk jij dat er in urinoirs zo’n vlieg in het midden van de pot zit? Dat is om optimaal te kunnen richten!’

Nu moet ik bekennen dat ik om ellenlange wachtrijen te vermijden wel eens stiekem op het damestoilet ben geweest. Ik ga dan zitten en ja, het klopt als ik dan toch in het mannentoilet kom heb ik al eens met een schichtige blik in die uitgebeten urinoirs zo’n irritante vlieg zien zitten. Ik weet nog dat ik telkens dacht dat dit dus geen stront- maar plasvliegen moesten zijn. Om er nu achter te komen dat ze al die tijd hartstikke nep waren. Fake, imitatie, namaak. Even wil ik uit pure schaamte nog roepen: ‘Ja, maar wat nu als mannen proberen te mikken en het vliegje echt blijkt te zijn?’, maar ik weet wanneer ik me gewonnen moet geven. De Toiletprofessor zal mij bijblijven, maar hier bij mijn muze ben ik in plaats van een plee-hoogleraar een waar liefdespaaltje (soms paal), dat steeds gaat zitten in het heimat-toilet.

Met al het mooie weer waarvan we de afgelopen dagen hebben mogen genieten zou je bijna vergeten dat in de maand september de herfst weer begonnen is. Ik wil jullie niet depressief maken maar de realiteit van – vallende bladeren, wind en regen- komt steeds dichterbij ook al heb je net het laatste slokje nazomer nog even dromerig gesloten. Seizoens-ongebonden zal de Toiletprofessor kleine kamertjes blijven onderzoeken en zal ik volgende week zaterdag zorgen voor een nieuwe column.

Graag tot meer lees volgende week.

Groet,

Seven.