Uit de nieuwskeuken van Seven: tuingroenten

Beste lezers,

Dezer dagen sluip ik soms incognito door het tuincentrum. Het liefst op een doordeweekse dag, tijdens een rustig middaguur, met een muts over mijn oren en een bril op mijn neus. Want een tuincentrum op pakweg een kilometer van je deur mag (en kan) dan wel praktisch zijn, de keerzijde van de medaille is, dat er altijd wel iemand is die je herkent. Is het geen buur, dan is het wel een trouwe lezer van deze internetkrant , een fan van mijn ochtendvruchtjes en deze column, een volger op mijn facebookpagina of iemand die interesse toont in mijn uitstraling.

Mensen staren nu éénmaal graag, en de grootste durvers spreken mij aan, terwijl ze ondertussen stiekem opvallend de inhoud van mijn winkelkarretje screenen. En laat ik net op zo een moment een zakje niet-biologisch bonenzaad gekocht hebben (na overleg thuis met mijn muze), omdat ik op de site gezien had dat de biologische versie uitverkocht was en wij dringende boontjes nodig hebben. Of vogelbollen met groene netjes eromheen, terwijl ik al de hele winter gelezen had dat je die ten alle tijde moet vermijden.

Altijd lijkt het – afgaande op de gelaatsuitdrukking van de screeners – wel iets fout in mijn winkelkar te liggen. Hoe moet een bekende kok zich voelen, denk ik dan, wanneer die snel een supermarkt binnenstapt voor een gemakkelijke hap, nadat hij een hele week uitgebreid gekookt heeft in zijn restaurant of voor zijn dagelijkse kookprogramma op een tv-zender. Zeker weten dat de mensen het zakje kant-en-klare sla en wortelen “gemengd” en de tube mayonaise in zijn winkelkar onthouden, maar de volledig zelfgemaakte lasagne waar hij op TV méér dan een uur mee bezig was, vergeten. Ach, op zo een moment denkt onze kok waarschijnlijk : waar zijn mijn pruik en zonnebril als ik ze echt nodig heb?

Maart is eigenlijk een gevaarlijke maand. Als mijn muze en ik in januari de stad ingaan kunnen wij (enfin, ik dus) probleemloos een schoenenwinkel met ‘-70%’ voorbijlopen, maar wandel ik nu een tuincentrum binnen, dan vervliegt alle ratio en slaat mijn koopwoede toe. Een extra kamerbegonia (‘er is nog een plaatsje vrij op de keukenkast’), een klein zakje dahlia’s (‘zo’n mooie kleur heb ik nog nooit gezien’) of een fles plantenvoeding voor onze uitgebluste terrasplanten die straks naar buiten mogen. Om dan thuis vast te stellen dat ik nog twee volle flessen in de kast staan heb. Kortom, gênant.

Ach, ik probeer er iets aan te doen. Net zoals (zei mijn moeder zaliger toch altijd) het helpt om een groot glas water te drinken wanneer je een vreetbui voelt aankomen, bedwing ik mijn lentekoopdrang door mezelf eerst een klus in de tuin op te leggen, voor ik naar het tuincentrum mag. Siergrassen afknippen, onkruid wieden, houtsnippers op het pad strooien, of, de allerbeste remedie tegen koopwoede, tuinzaden sorteren. Om vast te stellen dat ik nog drie pakjes rode-bietenzaad op voorraad heb, vier verschillende radijzen en twee zakjes snijsla. Ongeopend, over datum! Gênant, alweer.

Op zo een moment ben je blij dat de “liefde van je leven” roept dat er koffie is. Ik weet het, in de moderne wereld heet de toog nu ‘Twitter’ en de koffiemachine ‘Facebook’ maar wij houden het op een ronde tafel gevuld met heerlijke croissants. Zou toeval bestaan? Het moet wel, want hoe verklaar je het anders dat tussen het ontbijt en de verdere zaterdagochtendklussen in, mijn muze opperde dat ik eens een column moest schrijven over onze tuin. Ze moet het gemerkt hebben aan mijn gelaatsuitdrukking dat ik het maar niets vond, dus zei ze snel : “over eten dan?” ? Ik protesteerde onmiddellijk, want schrijven over eten vind ik niet leuk. Wat mij betreft wordt er al teveel geluld : eten moet je maken en dan opeten. Punt.

Dus werd het deze week een stukje over groene vingers, want wie anders bezoekt er tuincentra denken jullie? Ik dus, compleet met muts tot diep over mijn oren en een bril op. Mochten jullie mij er alsnog tegen het lijf lopen, willen jullie alstublieft me géén aandacht schenken?

Graag tot méér lees volgende week.

Tuingroe(n)ten,