Uit de nieuwskeuken van Seven: verbinding

Beste lezers,

De laatste jaren is (bij veel mensen) het meest dubbelzinnige woord verbinding. Sommigen laten het woord zweven tussen open deuren als strategisch plan : verbinding, de menselijke maat, verbinding, de rode draad, omkijken naar elkaar, erkenning en waardering voor iedereen, verbinding, meer wij dan ik, netwerken, verbinding, teamsamenwerking, lokaal verankerd, verbinding enzovoort.

Als ik door mijn tijdlijn op Facebook en Twitter scrol, dan zie ik steeds meer harde meningen en opinies. Het lijkt alsof we niet meer zoeken naar wat ons bindt, maar dat we vooral de tegenstellingen opzoeken.

Het aloude motto ‘let’s agree to disagree’ (laten we het er over eens zijn dat we het met elkaar oneens mogen zijn) lijkt niet meer te bestaan.

Er worden op social media harde en grote woorden gebruikt en ik vraag me weleens af of men die woorden ook zou gebruiken als men echt tegenover elkaar zou staan. Tegelijkertijd zie ik gelukkig ook dat er in het echte leven wel degelijk verbinding is. Geen idee of corona er iets mee te maken heeft maar heel veel mensen zetten zich belangeloos in voor anderen. Zeker in de afgelopen jaren waren er veel mooie initiatieven om de moed erin te houden en om mensen die dat nodig hadden te helpen. Soms groot, soms klein en soms blijkt iets een blijvertje te zijn.

Zo hebben veel mensen al een mooi beschilderd steentje gevonden: een steentje dat bedoeld is om anderen blij te maken.

Ik heb het al vaak gezegd: als ambassadeur van de “ware liefde”, maar bovenal van de verbinding.

Ik prees me gelukkig dat ik aanstaande maandag in de lobby van hotel Leonardo (vlak aan het Centraal Station) om 15u in gesprek kon gaan met mensen die interesse hebben in dit “woord”.

Helaas gooiden nieuwe coronamaatregelen het spreekwoordelijke roet in het eten.

Mijn lief en ik luisteren naar elkaar en als (wat soms gebeurt) fysieke verbinding niet gaat, vinden wij het mooi dat wel elkaar op andere manieren onze liefde tonen. Tot zover deze persoonlijke noot.

Deze tijd maakt verschillende dingen in mensen los. We zoeken enerzijds naar nieuwe vormen van ons met elkaar verbinden, zoals via digitale kanalen.

Je zag de afgelopen maanden mooie initiatieven ontstaan.

Buren die boodschappen bij ouderen voor de deur zetten. Jongeren die aanboden om op kinderen te passen. Kinderen die kaartjes maakten voor oudere mensen. Tegelijkertijd zie je ook dat we juist uit verbinding raken met elkaar. Mensen verhouden zich slecht tot onvoorspelbaarheid, en al helemaal tot een relatief onverklaarbaar ontstane onvoorspelbaarheid met onzekere afloop.

Als iets HEEL GROOTS dan ook nog is ontstaan uit iets HEEL KLEINS, zoals bij deze pandemie, willen we weten waar we aan toe zijn.

We eisen het, bijna.

We zijn allemaal bang en eigenlijk willen we, allemaal, horen dat het goedkomt. Om een zeker gevoel van veiligheid te creëren, zoeken we naar vormen van controle. Dat kan variëren van het bijna geobsedeerd volgen van het nieuws, tot het elkaar veroordelen voor het overtreden van de regels of tot het delen van duistere theorieën.

We willen dat het goedkomt, we willen troost, zekerheid, en horen dat het allemaal spoedig voorbij is.

Op de social media-tijdlijn van veel mensen tekende zich opeens een tweedeling af. Onzekere tijden maken in ons los dat we ons onbedoeld van elkáár losmaken.

We stoppen met écht met elkaar te praten.

Elk gesprek, vooral online, mondt uit in een discussie. Ironisch genoeg is de behoefte van alle partijen juist die menselijke verbinding te vinden in deze crisis. Maar we zijn door angst overmand, en in onze drang tot controle proberen we anderen te overtuigen, hen ‘aan onze kant te krijgen’.

Elk van de partijen is ervan overtuigd de waarheid in pacht te hebben en met het delen van die waarheid ons allemaal veilig te stellen. Wat deze tijden juist zouden kunnen gebruiken, is dat we ook hierin andere manieren van verbinden zoeken. Niet door de ander de tent uit te lokken, maar te blijven respecteren, ook al is iemands mening diametraal het tegenovergestelde van jouw eigen mening.

In de wetenschap dat we eigenlijk allemaal klein, nietig en kwetsbaar zijn, zouden we juist heel veel troost kunnen vinden, samen.

Net die verbinding maakt ons allemaal sterker in het proberen de weg te volgen die we het liefst willen afleggen.

Knaldrang of prikspijt,  tot volgende week voor meer lees.

Groeten, Seven.