Uit de nieuwskeuken van Seven: geheimen van het urinoir

Beste lezers,

Ik weet het. Jullie hadden mijn columns gisteren al verwacht. Mea culpa. Maar goed, het is zondag en terwijl ik nip aan een eerste tas koffie wil ik jullie vandaag gewoon wat geheimen van het urinoir meegeven. Nee, dit wordt géén ranzig stukje, zoals de titel doet vermoeden. Lees rustig verder. Het is puur informatief, zeker voor onze vrouwelijke lezers.

Voor die laatste groep eerst een inleiding:

Waar in het damestoilet een blinde muur is …Hoe weet ik dat daar een blinde muur is? Dat heb ik van horen zeggen.

Een ex-collega van mij was op vakantie in Schotland. In een pub had hij zich vergist in de deurpictogrammen en stapte hij het damestoilet binnen en toen zag hij die blinde muur. Een begrijpelijke vergissing in Schotland want de figuurtjes op beide toiletdeuren hebben allebei (!!) een rokje aan.

Dus: waar bij het damestoilet de blinde muur is, daar hangen bij de heren een aantal porseleinen bakken van het fabricaat Villeroy & Boch.

In sommige gelegenheden hangen die bakken op verschillende hoogtes. Persoonlijk heb ik in zo’n geval, ondanks mijn bescheiden lichaamslengte, de neiging om een te hoog urinoir uit te kiezen. Je wordt dan gestraft met het feit dat je ruim 17 seconden op je tenen moet staan. Hoe kom ik aan die 17 seconden? Gewoon van het internet: Wikipedia meldt dat de gemiddelde plasbeurt van de man 17,3 seconde duurt en als Wikipedia dat zegt, dan moet je dat geloven.

Je mag ervan uit gaan dat dit wetenschappelijk onderzocht is.

In Duitsland gaan ze veel verder.

Ze doen daar heel consequent aan afvalscheiding. De porseleinen bakken hangen hier weer in een totaal andere volgorde. Ik ben toch benieuwd wat er van je verwacht wordt als je een hele avond van alles door elkaar gedronken hebt….
Soms is het nodig om mannen te helpen bij het richten tijdens een urinoir-bezoek. Oorzaken kunnen variëren van slechtziendheid tot dronkenschap en alles wat er tussen zit.

Een veelgebruikt middel is het aanbrengen van een vlieg in het porselein. De heren worden dan geacht om dit insect te bewateren.

In sommige 5-sterrenhotels gebruikten ze vroeger levende vliegen, die eerst onder de dope gebracht werden, anders zouden ze weggevlogen zijn. Na een urinoir-bezoek werd de weggespoelde vlieg vervangen door een nieuw exemplaar. Speciale obers met witte handschoenen droegen hier zorg voor.

Tot er op een dag bepaalde politici vragen ging stellen over het dierenwelzijn van de gedrogeerde vliegen, die vervolgens de verdrinkingsdood vonden in het riool.

Dit betekende het einde van de “levende vliegen”.

Laatst ( m.a.w voor 13 maart 2020) zag ik in een café in Brugge (juist, waar al die Japannertjes paard en koets ontdekken) een alternatief op de vlieg in het porselein. In het urinoir lag een plastic matje, met gaatjes erin (natuurlijk met gaatjes, anders krijgen we overstroming). Op dat matje stond een voetbaldoeltje en aan de doellat hing een zwart-wit balletje aan een touwtje.

De bedoeling was duidelijk: zoveel mogelijk doelpunten maken in 17 seconden. Je wordt er wel enthousiast van, want bij elk doelpunt stond ik enthousiast mee te juichen. Ik dacht namelijk dat ik alleen in de toiletruimte was. Dat bleek niet zo te zijn. In één van de af te sluiten toiletten bleek toch iemand te zitten en die keek hoogst verbaasd toen hij naar buiten kwam. Later, in het restaurant zat hij met z’n vrouw te lachen en naar mij te wijzen.

Een ander leuk speeltje is het volgende: op het geperforeerde matje staat een pikzwart rechthoekje. Zodra dit zwarte rechthoekje wordt overgoten met een lauwe, zoute vloeistof verschijnt er een grappige tekst. Na het doorspoelen wordt alles weer zwart. Een variante van het bekende matje is er één met een afbeelding van een dame in een pikzwarte bikini. Omdat ik (als ervaringsdeskundige) inmiddels wist dat alles wat zwart is zou verdwijnen, werd ik opgewonden bij de gedachte dat ik (gedurende 17 seconden) mijn privé-striptease mocht organiseren.

Wat een afgang: de dame in kwestie bleek onder haar zwarte bikini ook nog een rode te dragen.

Deze blooper heb ik jaren voor me gehouden, uit schaamte. Ik ben er nu een beetje overheen, zodat ik hem aan deze column durf toe te vertrouwen.

Tot slot nog iets over het verschijnsel “toiletjuffrouw”. Typisch Belgisch.

Een dame in een smetteloos witte schort zit achter een tafeltje, met daarop een schoteltje met muntjes. Ze zit de gehele dag in de “toiletgeurtjes” en men spreekt dan ook wel van “stinkend rijk worden”. Laatst zag ik een trucage-foto van een laan in het Zoniënwoud bij Brussel. Deze laan had twee naambordjes: “Waterlaan” en “Avenue de l’Eau”. De laan werd omzoomd door hoge bomen en bij elke boom stond een tafeltje en aan elk tafeltje zat een toiletjuffrouw. Ik ben geneigd om te denken dat het géén trucage-foto was.

Bedankt voor het uitlezen van deze column. Zo erg was het toch niet ?

Graag tot volgende week voor meer lees.

Groeten, Seven.