Uit de nieuwskeuken van Seven: koers

Beste lezers,

Morgen is het zover : De Ronde van Vlaanderen, de enige hoogmis die er toe doet, zal zich vanuit Antwerpen op gang trekken om uiteindelijk na 270 kilometer in de Minderbroedersstraat te Oudenaarde de winnaar te vieren van de 103de editie.

De koers van vandaag is anders geworden. Afgelopen week maakte ik nog een praatje met wielerfans in het park. Ik hoorde ze klagen over het feit dat de wedstrijden minder explosief zijn dan vroeger. Ik ben akkoord. Volgens mij ligt de verklaring daarvoor, ten eerste, in het feit dat renners minder aan het verboden goedje zitten, en, ten tweede, koers vandaag ook rekenkunde is geworden. Wielerploegen rijden zo gecontroleerd mogelijk, want renners kunnen zonder doping niet langer vijf keer na elkaar demarrerend hun duivels ontbinden. De krachten worden nu zo lang mogelijk opgespaard. Kopmannen worden haast op bestelling afgezet. Die ‘trend’ kunnen we niet tegenhouden, maar we kunnen er wel een mouw aan passen door renners en ploegleiders géén parcours te bieden dat hen helpt al te berekend te koersen. Maar het is niet alleen het parcours dat een koers maakt.

We missen eigenlijk ook een beetje een icoon, een renner in een wroetende stijl met verwrongen grimas. Een Briek Schotte anno 2019.  Geen renner die het woord afzien beter symboliseerde dan deze in het rauwe arbeidersmilieu opgegroeide werker, met zijn van pijn doordrongen gelaat en holle ogen.Briek Schotte, dat was een combinatie van temperament, engagement, karakter en durf. Hij stamt uit een gouden generatie wielrenners die een maatschappelijke functie vervulden in de emancipatie van hun volk.

Briek,die twee wereldtitels pakte, was negentien jaar toen hij in 1939 prof werd. Hij debuteerde in de Franse rittenwedstrijd de Omloop van het Westen. Na drie dagen stond hij op kop. Maar toen moest de koers worden stilgelegd omdat de oorlog uitbrak. Vanuit Lorient nam hij de trein naar huis, in elk station wemelde het van de soldaten. In de carrière van Briek Schotte zorgde de oorlog voor een onderbreking van zes jaar. Er waren toen nauwelijks wedstrijden.

Toch werd de Ronde van Vlaanderen in 1942 wel georganiseerd. De renners werden toen langs secundaire wegen gestuurd, op de hoofdwegen stonden tanks, het waren beelden vol contrasten: sport en oorlog leefden naast elkaar. Schotte won, maar niemand schonk  veel aandacht aan zijn zege. Er deden alleen maar Belgen en een handvol Fransen mee.

Maar de Ronde van Vlaanderen zou later wel uitgroeien tot de koers van Briek Schotte. Hij reed die wedstrijd twintig keer. De eerste als jongste en de laatste als oudste deelnemer. Naast twee overwinningen eindigde hij twee keer tweede en vier keer derde. Het profiel van de koers was hem op het lijf geschreven: een uitputtingsslag, een afvallingsrace langs bonkige kasseien, rijden en rijden, tot je erbij neervalt. De Ronde van Vlaanderen en Briek Schotte hoorden bij elkaar. Opmerkelijk was het daarom dat Schotte, in 2004, stierf op de dag dat de Ronde van Vlaanderen werd gereden. Het bericht van zijn dood bereikte de karavaan toen die in de nabijheid van Kanegem was. Kanegem, het West-Vlaamse dorpje waar nu een beeld staat van een renner in een wroetende stijl. Het is Briek Schotte. Soms passeerde de Ronde van Vlaanderen voorbij deze plek. Maar morgen  zal dat niet het geval zijn. Het parcours is hertekend, Antwerpen is de startplaats geworden en dus rijden de renners nog  amper op West-Vlaamse grond, alleen in de finale een paar honderden meters door Kerkhove.

Ik heb er geen idee van wie morgen wint. Misschien moet ik  Bernadette Buysse, de moeder van Greg Van Avermaet, eens bellen. Uit haar tarotkaarten bleek dat haar zoon eerst Parijs-Roubaix zou winnen, en dan pas de Ronde van Vlaanderen.

 Is het morgen Greg-dag? Het zou kunnen.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten,

Seven.