Bomen sterven staande

Een wandeling in het Rivierenhof. De bomen staan er zonder blad, naakt… Sommige krachtig opgericht, andere dan weer vertonen veroudering om uiteindelijk in een volgende lente geen bladeren meer te krijgen. Maar zelfs in de aftakeling blijft een boom een monument. En blijft onderdak bieden aan nieuw leven. Over de grenzen van zijn eigen zijn.

Daarom dit eerbetoon aan de bomen, van de hand van de Nederlandse natuurdichter Elbert Gonggrijp

Bomen

Zoals wij hier staan – oud te zijn

tot wat zichzelf heeft geleefd – een

evenbeeld van taal die daden kende

 – bladeren ruisend In hun praten,

kinderen klimmend in de kruin – en

niets dan lachen. Zo wordt het

bedoeld. Laat het waaien: de wind

is goede vrienden met ons bomen.

Vertel het ons – al je dromen waar

je voor komt en vertel ze 1 voor 1.

Wij hebben nog veel groei voor de

boeg – van dat trage, waar de tijd

bijna stilstand wordt – het oog

zal het niet grijpen. Wat doe jij als

je wakker wordt? Haast heb je en

leeft jouw vele vragen.

Herinner je – tel de dagen – jouw

dood gaat ons voorbij – geef jezelf

een plek, even tot in de eeuwigheid.

Elbert Gonggrijp