Uit de nieuwskeuken van Seven: leer

Beste lezers,

Hebben jullie dat ook? Halsreikend uitkijken, na dagen van zomerhitte, tot de temperatuur daalt naar zo’n twintig graden. Hoewel ik het “vers gebakken” weerbericht maar al te goed heb meegekregen, smacht ik (zoals bijna iedereen, denk ik) naar minder warm weer. Nu ja en notabene, het is nog officieel zomer. Meteorologisch gezien, maar bij mij mag de herfst toch echt iets eerder dan 21 september zijn grijze, buiige en winderige gezicht laten zien.

Het idee aan de herfst doet me terugdenken aan een tafereeltje van verleden jaar. Mijn overbuurvrouw kwam toen buiten in een flinterdun jurkje. Met driekwart mouwtjes als enige concessie. Het stond haar enig (als ik eerlijk ben) met aan haar voeten open, frisgroene suède sleehakken. Vanachter het raam sloeg ik ze gade en merkte -net voordat ze de deur sloot- dat het begon te regenen. Correctie. Het kwam plots met bakken uit de hemel.

Met veel gevoel voor drama zucht ze eens diep, gaat terug naar binnen en komt weinige tellen later -met opeengeklemde kaken én regenjas- terug naar buiten..

Nog maar net buiten, of een fikse koude windvlaag grijpt de rok van haar jurk en blaast die nog net niet over haar hoofd. Ik denk : gelukkig heeft ze dit Marilyn Monroe-moment nog vlak bij haar voordeur en niet midden in de stad. In een paar passen is ze bij de auto, maar dat voorkomt niet dat zij enigszins doorweekt is tegen de tijd dat ze zich achter het stuur neerploft.

Mijn ijdele hoop is dat ze ergens nog een stemmetje hoort die haar influistert om verstandig te zijn en zich te gaan omkleden in iets warmers. Een beetje hardleers start ze de motor en rijdt weg.

Ik kan enkel hopen dat ze de airco, die nog (denk ik) op een hoogzomerse 17,5 graden staat afgesteld, fluks een draai geeft naar 22 graden.

Sowieso kan ze in ieder geval het binnenklimaat haar wil opleggen en zal het in korte tijd  aangenaam subtropisch zijn in haar middenklasser.

Ik zie de blikken al, als ze rondkijkend van achter haar stuur, blijkt zowat de enige te zijn die nog zo eigenwijs zomers gekleed is. Niemand heeft open schoenen aan, sterker nog: blote benen zijn van het ene op het andere moment een schaars goed.

In het straatbeeld, leren jasjes. Heel veel leren jasjes.

Een bruin leren jasje, een kek rood exemplaar à la Máxima, het klassieke zwarte.

Een oudere vrouw draagt een leren colbert, een man een driekwart jas van hetzelfde materiaal. Een scholiere combineert haar ultrakorte en nauwsluitende jasje elegant met een mooie sjaal, een jonge moeder met kind fietst voor haar in een jaloersmakende groene creatie.

Nu ze er eenmaal alert op is, zie ik ze werkelijk overal in het straatbeeld opduiken. Het lijkt wel of er een stilzwijgende afspraak is gemaakt om vandaag massaal dit kledingstuk aan te trekken, als ware het een leather flash mob.

De beelden doen haar gedachten afdwalen naar haar eigen, trouwe en troostrijke leren jasjes. Sommige heeft ze al jaren, andere pas een seizoen. Maar ze hebben allemaal met elkaar gemeen dat zij zich altijd gelukkig voelt als zij ze aan heeft. Stoer maar toch vrouwelijk. En die geur! Het geluid dat de mouwen maken als je je armen beweegt. Die gladde of juist wat ruwere textuur van het leer.

Het is niet voor niks dat mijn muze al tijden probeert mij te overtuigen om ook eens een leren jasje aan te schaffen. Zo in de trant van Marlon Brando in zijn beste jaren (google maar eens op The Wild One, dan krijg je een idee). Nu ja, het is nu ook weer niet haar bedoeling dat ik door kan gaan voor een prospect van de Hells Angels. Maar een gewone leren jas zou al leuk zijn.

Het cliché is waar: leren jasjes worden doorgaans alleen maar beter, mooier en soepeler met het verstrijken van de jaren. Ze zijn lekker ruig op een broek, maken ieder rokje op slag minder truttig en kunnen vrijwel het hele jaar door gedragen worden. Zeker op herfstige nazomerdagen.

Wáárom ben ik nou zelf niet op die lumineuze gedachte gekomen?

De naderende herfst is zo erg nog niet. Het is weer voor leer.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten,

Seven.

.