Uit de nieuwskeuken van Seven: ware liefde

Beste lezers,

Het is zaterdag, er is koffie en in mijn hoofd blijft een vraag rondspoken. Ergens deze week las ik een artikel waarin seksualiteit op een nogal expliciete technische manier werd omschreven. Ik miste de romantiek in het stuk, snapte de auteur niet want mijn inziens kan je seksualiteit vanuit een totaal ander perspectief benaderen.

Voor mij is liefde (ik gebruik steeds : ware liefde) voornamelijk romantisch. Het is de gedachte dat ze voor ‘eeuwig’ is, een belofte maken met iemand en de juiste snaar raken. Een manier om elkaar liefde te beloven, is bijvoorbeeld elkaar dingen geven en dan liefst géén prullaria of zaken die makkelijk kunnen worden doorgegeven aan een ander.

Zo is door de jaren heen het romantische ritueel van ‘de ring’ ontstaan. Mensen investeren in een duur cadeau, dat alleen in een exclusieve relatie betekenis heeft.

Net op het moment dat ik totaal verdiept zit in deze column wandelt mijn muze mijn schrijfkamer binnen. Over mijn schouder heen leest ze de eerste zinnen en fluistert me in mijn oor : “en toch vind ik hem erg mooi, de ring die je mij ooit hebt gegeven.” Ze kijkt naar haar hand, buigt zich naar me toe en kust me.

‘De rosse’ (die naast mij in poezendroomland vertoeft) opent haar oogjes terwijl ik denk hoe onze romantische liefde voor eeuwig is. 

Nu ja, ik ben akkoord dat voor een relatie au sérieux wordt genomen, een koppel een paar beproevingen moet doorstaan. Voor sommigen bijvoorbeeld is samen op vakantie gaan zo’n test. Objectief gezien komt het neer op plots samenwonen in een ruimte van 20m2, de gemiddelde hotelkamer zeg maar. Aanpassen aan een ander klimaat en van je moedertaal beroofd zijn. Factoren die de kans op stress gevoelig verhogen. Toch lijkt het me dit maar een brandoefening. Het wordt pas echt een relatietest wanneer je er een paar condities aan toevoegt: een beperkt budget en een portie tegenslag bijvoorbeeld.

Een pril stel dat zich daar samen doorslaat, heeft een gezonde overlevingskans en waarschijnlijk humor. Maar laat dat behoren tot de ‘dingen des levens’ zijn, waar een zinnig mens wel uitkomt.

De echte uitdaging ligt in het trotseren van de transformatie die een koppel ondergaat eens ze zich samen opsluiten in de kooi van Faraday, de auto. Hij mag bescherming bieden tegen blikseminslag, gedonder krijg je gegarandeerd. Eens ‘een partner’, meestal dé man, zich achter het stuur verankert en zijn rechtervoet de weerstand van het gaspedaal tart, verandert heel de verhouding binnen de relatie. Voor de beminde ander rest immers alleen nog de passieve rol van getransporteerd lichaam. Bumperplakken, schelden, klemrijden, bruusk optrekken en remmen, kortom er kan zich nooit eerder vertoond testosteron-gestuurd gedrag voordoen.

Ik heb de meest zachtaardige minnaar in een wegpiraat zien veranderen. En hoe je ook tracht dit facet te isoleren en toe te schrijven aan de specifieke situatie van de bolidedrift, ik zit er dan wel niet bij maar kijk er (verwonderd) naar.
Soms wordt de passagier co-driver.

Op het eerste zicht, herstel van de machtsverhouding, tot… ze zich vastrijden in het ‘vrouwen-en-kaartlezen’ debat. Het is een no-win. Ik moet bekennen dat ik over een vrij mannelijk oriëntatievermogen beschik, en me in gps-tijden nog steeds aardig red met de kaart.

Mijn muze weet en erkent dat, al komen andere koppels bij de minste twijfel in moeilijk vaarwater. Hij vuurt dan in ijltempo steeds dezelfde filosofische vragen op haar af. ‘De hoeveelste afslag?’ bijvoorbeeld, terwijl hij driftig toertjes maakt op een rondpunt tot hij de tel kwijt raak. Hij eist zo paniekerig dat zij met grote stelligheid de richting aangeef, dat zijn redelijk inzicht in duigen valt. Droog vermelden dat zij er ook nooit eerder was, en zijn zekerheid op een vermoeden berust, werkt al helemaal niet. Natuurlijk is er een gps.

Maar gelukkig irriteer ik mijn muze toch nog minder dan het computergestuurde vrouwmens dat machinaal elke bocht een ‘touring’ blijft noemen. Dat en het eeuwige ‘route herberekenen’ als je net fijn aan het rijden was, heeft ons terug naar de kaart gedreven.

Mijn muze en ik houden er een vrij symbiotische relatie op na. Grote liefde at last. We zijn gelijkgestemden, zielsgenoten zelfs.

En zelfs in die blikken doos van Pandora hebben oude demonen het op onze harmonie gemunt! Telkens weer zijn ze aan de verliezende hand, want onze romantische liefde schuilt niet enkel in een ring maar in de verbondenheid van onze harten.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven