Uit de nieuwskeuken van Seven: Zomertijd

Beste lezers,

Midden juni.

De lente vermengt zich in de voorzichtig versoepelende coronamaatregelen met vleugjes zon en af en toe een stevige plensbui. Zaterdagochtend, ik heb wat langer geslapen en zie (terwijl ik nip aan mijn eerste tas koffie) hoe de natuur fris oogt na een nachtelijke regendouche. Geen idee waarom maar mijn gedachten ebben weg naar de komende zomertijd.  

Zomertijd. De tijd dat we pas om tien uur ’s avonds de gordijnen dicht schuiven. Ik luister nog naar het gestuiter van een voetbal op straat. Omdat het weekend is, hoeven de buurtkinderen niet vroeg naar bed. Die tijd dus.
Zaterdagochtend, mijn eerste tas koffie en “de rosse” die spinnend haar geluk niet lijkt op te kunnen. We zijn in de zomerperiode en ik vraag me af of dit een leuke dan wel een moeilijke tijd van het jaar is. Nu ja, deze tijd van het jaar is voor velen een periode waar ze naar uitkijken. Een tijd waarin velen vakantie vieren, reizen maken, optrekken met hun gezinsleden en veel buiten zijn. Nog meer dan anders vinden zij van de weersomstandigheden dat ze, te koud, te nat, te warm of heerlijk zijn, maar ondertussen genieten ze gelukkig volop. Alhoewel, dat gelukkig kan ook gespeeld zijn. Niet voor iedereen is dit weggelegd.
Er zijn mensen die graag vakantie zouden willen vieren maar dit vanuit financiële vraagstukken niet kunnen.
In onze dagelijkse praktijk van intensieve zorg voor ouderen en chronisch zieken (zeker in deze tijden) treffen we veel mensen die niet meer zo nodig op vakantie willen maar wel erg hun vertrouwde mensen missen in deze tijd van het jaar.
Dit zijn niet alleen familieleden en buren, maar ook hun vertrouwde professionele hulpen die op vakantie gaan. Iets wat de hardwerkende professionals overigens ook erg gegund wordt. Vaak hoor ik: “was deze periode maar weer voorbij. Dan zijn mijn kinderen en familieleden weer gezond terug, dan zijn mijn vertrouwde hulpen weer terug…”. Alle professionele organisaties doen uiteraard hun best om alles in de vakantieperiode zo ‘normaal’ mogelijk door te laten gaan.
Ieder jaar merk ik dat het vinden van voldoende én geschikte vakantiekrachten steeds moeilijker wordt. Hoe goed men de vakantieperiode ook probeert te verdelen, het vraagstuk wordt ieder jaar groter. En dan heb ik het alleen nog maar over het professionele deel. Waarbij een vakantiekracht, hoe goed ook, nooit het vertrouwde van een vaste kracht over kan nemen. Ik zie in deze periode echter ook dat mensen minder bezoek krijgen van familie, vrienden en buren, dus het gemis van bekende vertrouwde mensen om zich heen gaat dan dubbel op. Daar bovenop komt ook nog dat vele vrijwilligers, die zeer bijdragen aan contact en ontmoeting, vaak ook in de zomerperiode hun activiteiten wat op een lager pitje zetten.
In iets mindere mate hoor ik mensen ook over dit gemis aan vertrouwde contacten klagen op zondagen en rondom Kerst. Daar waar eerder in het leven deze periodes of dagen juist in het teken stonden van samen optrekken en elkaar vaker ontmoeten, wordt dat nu soms gemist.
Ik begrijp dat je bij een bepaalde mate van afhankelijkheid dergelijke gevoelens kunt hebben in zo’n periode of op bepaalde (feest)dagen. Tegelijkertijd vind ik het ook erg spijtig. Zouden we hier met z’n allen oplossingen voor kunnen bedenken? Ik zou er graag mijn steentje toe bijdragen. U ook?
Terwijl mijn muze mij een tweede tasje koffie brengt en fijntjes opmerkt: “je schrijft een ernstige column?” denk ik aan felgele en knalrode paprika’s, aan courgettes en aubergines want die horen nu éénmaal bij deze tijd van het jaar. Zomertijd.
Het stukje ‘ernstig(er)’ heb ik gehad dus glijden mijn gedachten af naar spontane barbecues met vrienden. Ik voel de smaak van zout op mijn muze haar huid als ze net in zee heeft gezwommen. Zand tussen haar tenen. Trillende lucht boven smeltend asfalt. Buren die midden in de nacht vertrekken en met de kinderen in één ruk doorrijden naar Spanje. Gelach van kinderen die nog tot laat buiten zitten. Een twinkelende sterrenhemel die de belofte in zich draagt van weer een stralende morgen. Die typische reuk van citronella. Het hypnotiserende geluid van zoemende bijen. Met plezier doornat worden als je de auto wast. Midden op de dag in slaap sukkelen door de hitte.
Genieten van de veelkleurige bloemenpracht. Helemaal in het wit gekleed gaan en toch niet voor gek lopen.
Het snerpende geluid van krekels. Een blos op haar wangen hebben zonder make-up. De bel van de ijscoman. Het hoge, heldere geluid van kinderstemmen in de verte. Een dagje naar de kust. Da’s zomer. De opwinding vlak voor vertrek naar je vakantiebestemming. Lange avonden waarbij het maar niet nacht wil worden. Lavendelbloemetjes tussen je vingers vermalen en dan verrukt het zoete, bedwelmende bouquet opsnuiven. Als je naar je werk gaat niet in de file hoeven staan maar een parkeerplek pal voor de deur aantreffen. Het zonnescherm helemaal uitklappen en het ’s nachts niet eens hoeven binnenhalen.
Motten die op je buitenlamp zitten. Kinderlijk plezier beleven als je jezelf nat spuit met de tuinslang. Vakantie vieren in je eigen achtertuin. De bomen die hun frisse voorjaarskleur verloren hebben en nu een volwassen groene tooi dragen. Het badje opzetten voor de kleinkinderen en er zelf het meest in zitten. De tv naar buiten slepen om met vrienden naar het voetballen te kijken. Die heerlijke aardse, vochtige geur als een malse regenbui eindelijk neerdaalt op de hete, droge en stoffige bodem. Met je bruine velletje de blits maken in de stad. Het “squish, squish” geluid dat je slippers maken als je met ze door het water hebt gewaad. Op je ligbed het luie ritme van een reggaedeuntje mee tikken met je voeten. Je lijf dat de hele dag door geurt naar kokos uit exotische oorden. De warme bries door je losse haren. Je knellende schoenen uitschoppen en blootsvoets lopen over de koele, stenen vloer.
De loutering die je voelt als je na een stranddag onder een lauwe douche de zee van je lijf spoelt. Eindelijk die gouden pareo met dito slippertjes kunnen aantrekken.
Een flamboyante zonnehoed dragen. Iedere dag buiten eten. Méér energie hebben. Na je werk nog een lekkere fietstocht maken. In je lunchpauze even een terrasje pikken. Jezelf koelte toewuiven met een tijdschrift.
’s Ochtends in alle vroegte al gewekt worden door het aanhoudende gekwetter van vogeltjes. Het tsschhhh geluid van een ijskoud blikje cola dat open wordt getrokken. Gezellig met zijn allen naar de zee. Verkoeling zoeken in bos of zwembad. Maar ook een ijsje dat al smelt voordat je er goed en wel aan begonnen bent. Je horren dicht houden en toch vliegen binnen krijgen.
Je ogen niet open kunnen houden in de scherpe, felle glittering van de zon die weerkaatst op het water.
Een autostuur dat te heet is om vast te pakken. Opgezwollen voeten aan het einde van een lange, hete dag. De rolluiken de hele dag dichthouden omdat de zon genadeloos hamert op de ramen. Die ellendige mug kapot meppen op de muur van je slaapkamer. Zand dat zo heet is dat je er niet over kunt lopen. Gestoken worden door een wesp. Het welig tierende onkruid niet kunnen bijbenen. Iedere avond de tuin moeten sproeien. Mannen met korte broeken en witte sokken in sandalen. Da’s zomer.
Zweet dat in je ogen loopt en zich mengt met zonnecrème, waardoor je ogen branden.
Je haren die in onelegante slierten op je hoofd plakken na een verfrissende duik.
Op het einde van die eerste stranddag terug op je koele hotelkamer komen en ontdekken dat je bent veranderd in een rood-wit gevlekte zebra. Je zonnebril die al snel vol zit met vette vingerafdrukken.
De ellende van het telkens opnieuw moeten insmeren van iedere vierkante centimeter huid, daarbij gehinderd door bandjes, touwtjes en ringetjes van je bikini. Gezandstraald worden op het strand en koude rillingen door de zonnebrand. Na een zwembeurt er achter komen dat je ondanks je waterproof mascara toch veranderd bent in een ringstaartmaki. Eindelijk zomer.

Met Gerard Cox in de wachtkamer zeg ik jullie graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.