Uit de nieuwskeuken van Seven: etmaal

Beste lezers,

Weekend en ik kan de zomer al ruiken. Vanop een overvol terras monster ik vliegtuigen, tel mijn dromen en blader doorheen berichten op sociale media. Dagjestoeristen overspoelen de kust en de winkelstraten puilen er uit van het volk op zoek naar koopjes. Heb ik iets te melden? Goh, ik kocht me laatst een paar nieuwe schoenen. Niet dat ik een schoenenfetisj heb, het was uit pure noodzaak. Bij het oude paar kwam namelijk de linkerzool wat los te zitten.

Het loslaten begon nadat ik op zoek ging naar een nieuwe broek. Het vinden duurde me een hele dag. Die broek had ik nodig omdat ik geen passende had bij de nieuwe trui die ik onlangs kreeg. Het was een geschenk van vrienden. Ze hadden er een kaartje bijgestoken met de woorden: We hebben er reeds elleboogbeschermers laten opnaaien. Toen ze hier vorige woensdag waren, hadden we het er over. Bij mijn truien zijn de ellebogen de zwakste plekken. Ze slijten het vlugst door. Ik denk dat het komt door het vele schrijven. Ik kocht er en beloofde aan mezelf er niet te vaak naast te lopen. 

Schrijven. Ik wil jullie deze week dit stukje niet onthouden.

ETMAAL GEDACHTEN

Ochtend. De kilte hangt tussen de palen vol draden opgerolde koperdraad van treinen die elkaar verbinden. Forenzen gaan wat onwillig de mist in, reizigers zijn slechts stippen voor een oudere straatmadelief die wacht aan het station met in haar ogen de restanten van wegwerpliefde. Daklozen -getekend door de gesel van armoede- verlaten hun kartonnen huizen. Nog ochtend. Een merel hiphopt over het terras. Dauw glanst op het blad in de groene wereld van bloemen in de tuin. Een iris lijkt haar toe te lachen- in een soort onbegrepen binnenpretje- terwijl -een beetje zielig- de zon wil doorbreken. De nevel van de nacht brengt langzaam vandaag.

Middag. De kruipende ochtend voorbij, de blik ontheemd om niet te zien, te voelen of te vatten. Koude rilling, lange dag als de splinters van de pijn worden gelaafd.

Op een bankje snuift ze de vrijheid de rust en de zilte lucht van de kust. Hier -in een soort onbestaande tijd- spoelen stromingen chaos aan land, schept de natuur boetserend nieuw duin en strand.

In haar hart spreekt de waarheid op fluistertoon.

Een vleugje tere regen veegt de verte weg, terwijl ze de spiegelingen van haar leven ziet in het berustende water van een geluwde zee. Een jutter -beladen kar incluis- sorteert wat toekomst. In haar herinneringen denkt ze hoe hun vochtige lippen elkaar teder beroeren, omarmd en verstrengeld in duizendvoud hun kern van ware liefde. Zachte, attente blik geduldig wachtend in begrip en bekommernis. Deelzaamheid van gevoelens, emoties.

Hou vast, laat los. Tegengesteld complementair.

Namiddag. Dwars door de hoogboomse schaduw van een oud koppel eiken tintelt het licht met wisselende vlekken. Lenaerts leest alsof het een puzzel zonneweelde is terwijl op een nabij gelegen weide kalveren de lente eten. Aan de kapel – in een soort brede oase van lichtende vrede- staan twee fietsen tegen de grijze muur. Binnenin zitten twee mensen, hand in hand. Nog namiddag. Vastberaden, “never let you go” pent hij langzaam en cursief gedachten over mooie momenten in een schriftje op zijn rechterknie. Creatieve kracht van een man verwoordt beeldend momenten van even in hier en nu. Voor later en ergens. Woorden dansen traag in zijn hoofd. Hij “meandert” een gestolen tekst wat hij uit zijn hart wil vertellen. “Hello Black Hawk, this is little T…”. Humor, die van hun twee. Hij glimlacht, in de deelzaamheid van gevoelens schrijft hij mooie woorden. Over slenteren op het brede strand, handen meer dan hand in hand. Zoenen, zoenend even staan schouwen ze elkaar aan. Kijken, kijkend naar elkaar. Klimmen, klimmend op het duin vonden ze in elkaar hun fortuin. Minnen, bemind als één hechte cel is hun ware liefde geen spel. Het is bijna zomer van…

Avond. Een schitterende bundel licht zaait de avondzon over het klotsende water. Onze bewondering is groot als we zien hoe het opstijgen een landingsbaan vormt voor meeuwen. We kijken samen naar een soort zilveren dansvloer tussen het kussen en strelen door. Wiegen elkaar door verlangen en hopen. De meeuwen schreeuwen, het klinkt  als een wals. Jij fluistert : “laat me op zilver lopen”. “Sluit je ogen”, zeg ik dan kan het echt. In elkaar armen voelden we dat het kon.

Nacht. Je slaapt en je glimlacht lichtjes. Ik hoor je adem en ik veradem. Ik luister naar het ritme van je leven, en al is dat bij momenten vrij luidruchtig, nooit zal je dat de volgende dag vrijwillig toegeven. .

Slapen is niet m’n sterkste kant. Korte nachten ,lange dagen. Ik blijf nog wel enkele uren in het lange duister turen. Maar ik mag niet klagen. Ik ben een ochtendmens en jij echt niet, dus morgenvroeg fladder ik en parkeer wederom een koffie voor jou, geduldig wachtend tot jouw verstand ook in mijn heden is geland. Maar dat is straks, nu ben je mijn bedgezel. Je draait je nog eens om en er rest mij enkel nog een laken. Het kan ons vast ritueel worden én zijn waarbij ik hoop dat ik tot m’n laatste dag met koude voeten naast je mag ontwaken.

Geniet van de zon. Maak er een mooie nieuwe dag van en…graag tot meer lees volgende week.

Groeten,

Seven.