Uit de nieuwskeuken van Seven: Zomer gevraagd!

Beste lezers,

Lente! Voldoende regen en zon geven een bijzonder groene en frisse natuur. Kijk eens naar de bomen, de vruchten in de dop, de uitbundige bloemenpracht van de diverse struiken en vaste planten, maar ook de ingetogen, subtiele bloemenpracht van bloemenmengsels. De groentetuin, de klim- en struikrozen. En alles zo groen. Ingetogen schoonheid. Wat een prachtige erfenis laat het voorjaar na aan de zomer.  Eerlijk? Ik heb het gehad met verregende hoofden van vrouwen van middelbare leeftijd met makkelijk haar. Ach, dergelijk weer maakt het wel wat makkelijker voor al die moslims die aan de ramadan doen.  Dat is ook weer waar. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik snak zo langzamerhand weleens naar een beetje zomer in dit land. 

We zijn er klaar voor : zomer 2019. Dingen doen die zijn blijven liggen : opruimen, schoonmaken en massa’s papieren doorploegen. En niet te vergeten : die stapel boeken die is blijven liggen. Zomer. Hoe uitgerust ziet het er uit?

As I write roept de afwasmachine mijn muze. De “rosse” is net in de tuin een frisse neus gaan halen, haar natte pootjes kom ik wel tegen bij de volgende dweil. Het gras is nog erg nat. De tuin kan nog een dag of drie zonder grasmaaier. Andere tuinzaken kunnen ook wachten. De offerte van een kleine herstelling bleef lang uit, dus daar ook pas “na de vakantie” last mee.

Als ik zo om mij heen hoor, lijkt het bij iedereen op gewone doordeweekse dagen. Eivol gevuld als tijdens alle jaargetijden. Druk, druk en niks ruimte. Iedereen wil en moet nog van alles “afronden” voor de vakantie.

Het zal wel weer zwetend, hijgend een dag van tevoren prima in orde komen en dan diep zuchtend neerzijgen. Aansluitend naarstig op zoek naar wat ritme in het vakantieleven en het voornemen maken om dit “volgend jaar anders te doen” op te geven. Het heeft wel iets.

Eénmaal op vakantie hoef je schijnbaar echt niks. Alleen maar overleven. Naast meemaken, genieten, proeven, smeren, luieren en ondernemen : the survival. Allemaal goed : als we maar mooi weer hebben.

Laatst las ik in wat psychologieliteratuur dat je juist zomers moet gebruiken om eindelijk de sprong naar méér lef te maken. Ach, liever nu even niet. Zich veertien dagen ingraven in het doorsnee campingleven, is dat ook goed? Ik wil kneuteren tijdens mijn vakantie. Kneuteren? Ja! Een oer typisch Hollands woord, zoek de betekenis eens op. Zomer. After the sun (of niet), stinkende was, ruimtegebrek en bij kampeerders een eeuwig kapotte en te strak staande voortentrits. Dat laatste is wat subtiel, akkoord.

We mopperen samen over vieze scheermesjes, zand en haren in de putjes van openbare ruimtes en het nachtelijke lawaai van “aangeschoten” vakantiegangers even verderop. Honden mogen nergens los. Toch los gelaten vliegt zo een viervoeter geheid bij anderen onder het tentzeil om daar de pannen te gaan schoon likken. Maar eerlijk is eerlijk, een hond schept een band. Beetje “omhangen” met wat medegasten, met wie je dan waarschijnlijk de laatste twee dagen diepgaand en intensief contact krijgt. Het zijn best bijzondere momenten, je weet dat je elkaar daarna toch nooit weer ziet.

Eénmaal ons over gegeven aan de omgeving, het zwemwater, musea en wc-stops hebben we nog de barbecues en niet al te lange tochten te voet gehad. Daarna kunnen we weer naar huis. Vaak heb je maar een week nodig om alles weer op de rit te krijgen. Herinneringen zijn onuitwisbaar, het zijn toch andere dagen dan anders geweest. Het ziet er, achteraf, toch uitgerust uit.  

Graag tot méér lees volgende week.

Groeten,

Seven.